Kamp geldt als een harde werker en een dossiervreter, rechtlijnig en wars van politieke spelletjes, een geheelonthouder met een groot verantwoordelijkheidsbesef. Hij valt niet snel uit de plooi en is vaak moeilijk te doorgronden. Maar er zijn momenten waarop hij zijn ergernis niet onder stoelen of banken steekt. Tijdens de verkiezingscampagne greep Kamp een persconferentie van het Centraal Bureau voor de Statistiek aan om uitgebreid de vloer aan te vegen met de in zijn ogen verwerpelijke opvattingen van SP-lijsttrekker Emile Roemer.

Binnen de VVD wordt Kamp tot de rechtervleugel gerekend. Als Kamerlid, toen hij zich vooral bezighield met migratie en asielzaken, noemden politieke vijanden hem kwaadaardig ‘Henk Kampf’. Maar als het nodig is kan Kamp heel goed zaken doen met links, zo bewees hij als minister van Sociale Zaken. Vorig jaar slaagde hij er tot veler verrassing in een vergaande pensioenhervorming tot stand te brengen waaronder niet alleen de handtekening van de werkgevers, maar ook die van FNV-voorzitter Agnes Jongerius en die van de PvdA-fractie stond. Dat dit pensioenakkoord na de val van het kabinet-Rutte weer in de prullenmand belandde, lag niet aan de bewindsman.

Ook als minister van Defensie, een functie die hij van eind 2002 tot 2007 vervulde, was Kamp succesvol. Zo wist hij ondanks verzet van coalitiepartner CDA de aanschaf door te drukken van Tomahawk-kruisraketten en Chinook-transporthelikopters. Door het defensiepersoneel werd de minister op handen gedragen, want bij kritiek stond hij altijd vierkant achter zijn mensen.

In 2003 deed Kamp een poging fractievoorzitter van de VVD te worden, maar hij moest het afleggen tegen Jozias van Aartsen. Enkele jaren later, toen de partij in een diep dal zat, werd hij soms genoemd als mogelijke partijleider, maar toen hield hij de boot af.

Kamp groeide op in een katholiek milieu. Op kostschool bij de paters Carmelieten was hij een klasgenoot van de latere SP-leider Jan Marijnissen. Na de havo werkte hij onder meer als fiscaal rechercheur.