Jammer? Jazeker. Want wie er maar éven over nadenkt, beseft dat Balkenendes pleidooi, zo’n tien jaar geleden, voor herstel van waarden en normen nog niets aan actualiteit heeft ingeboet. Worden we in ons land niet nadrukkelijk geconfronteerd met een morele crisis, alsook met een opvoedings- en gezagscrisis?

Daarom is het jammer dat de meeste partijen deze thema’s momenteel links laten liggen. Daarom ook doet het op het eerste gezicht karig en gemakzuchtig aan als D66-leider Pechtold, afgelopen maandag, in Het Financieele Dagblad uit zijn mond laat optekenen: „Voor de financiën willen we een sterk kabinet. Op andere punten, bijvoorbeeld medisch-ethische onderwerpen, willen we juist ruimte laten voor de Tweede Kamer.”

Toch schuilt hier een flinke adder onder het gras. Want het lijdt geen twijfel dat déze opmerking van 
Pechtold niet voorkomt uit ’s mans 
onverschilligheid over medisch-ethische onderwerpen. De D66-leider weet als geen ander dat er een royale Kamermeerderheid bestaat voor verruimingen op talloze immateriële terreinen: onderwijsvrijheid, homo-emancipatie, verbod op godslastering, euthanasie. Christelijke partijen konden al te snelle ontwikkelingen op deze gebieden de achterliggende jaren alleen tegenhouden door afspraken te maken in regeerakkoorden (CDA, ChristenUnie) of door het verlenen van informele gedoogsteun (SGP).

Juist deze route wil Pechtold nu bij voorbaat afsnijden. Geen afspraken in het regeerakkoord. Fijn aan de Kamer overlaten. Dan komen deze thema’s vanzelf in mijn libertaire richting rollen, denkt de D66’er. En dan kan ook een partij als de ChristenUnie desgewenst aan de regering deelnemen, zonder dat zij op gevoelige terreinen verliezen moet incasseren.

Het zal voor de christelijke partijen niet meevallen om tegenover deze strategie iets te stellen. Getalsmatig zijn zij, door de implosie van het CDA, immers zodanig teruggevallen dat zij bij formaties niet meer werkelijk een vuist kunnen maken. Eisen stellen, de tanden laten zien: het zijn werkwijzen die alleen ingezet kunnen worden wanneer de christelijke partijen 
getalsmatig onmisbaar zijn. En het is lang niet gezegd dat zo’n situatie na 12 september ontstaat.

Wat dan? Berusten in de overmacht en in het verlies? De wapens maar inleveren? Er is voor christenen in elk geval één wapen dat nooit afgepakt kan worden, een wapen dat gewoonlijk te weinig wordt ingezet, maar dat des te intensiever benut zou moeten worden naarmate de situatie ‘hopelozer’ wordt, namelijk het gebed.

Terecht merkte Johan den Hartogh van stichting 24-7 Gebed dinsdag op „dat we God mogen vragen of Hij tot iedere politiek leider wil spreken”, ook tot Rutte en Pechtold. „Hij is niet afhankelijk van christelijke politici.”

Het is een accent dat –mét alle respect en dankbaarheid die we mogen koesteren voor het feit dat we nog christelijke partijen hebben– best eens gelegd mag worden.