Als ik deze column schrijf is het voor mij de laatste vakantiedag. Morgen moet ik beginnen in Uddel op de Jacobus Fruytier Scholengemeenschap. Ik heb er wel zin in, maar de vakantie had ook nog wel wat langer mogen duren hoor!

Ik ben best benieuwd hoe het allemaal loopt daar op die school. Je leest het wel eens in boeken: kriebel in de maag, stress en ochtendhumeur. Eigenlijk heeft mijn vader het maar relaxt. Altijd een computer, een mobiel, lekker eten in restaurants. Maar gelukkig hoeven wij geen pak aan en stropdas om, allebei hebben we voordelen en nadelen.

Ik denk dat ik maar mijn bed op ga zoeken om nog even te rusten voordat die barre en zware tijden beginnen. En nog even mijn vader achter zijn laptop vandaan proberen te halen.

Omdat onze kinderen nog vakantie hebben terwijl ik weer aan het werk ben, hebben we afgesproken om te proberen het vakantiegevoel wat te verlengen. Zo heb ik beloofd op tijd thuis te zijn en ’s avonds niet te werken in ruil voor een wederdienst. Daarom biedt mijn zoon aan deze keer de column voor zijn rekening te nemen.

Het viel hem nogal tegen om te bedenken waarover hij zou schrijven. Schrijf gewoon over wat je bezighoudt, wat je op dit moment belangrijk vindt, raadde ik hem aan.

Hallo daar ben ik weer. Lekker gefietst vandaag. Mijn eerste schooldag zit er inmiddels op. Wat een opluchting zeg. Het viel ontzettend mee hoor. Ik begin het zelfs leuk te vinden! Als elke schooldag zo gaat, hoor je mij niet klagen. Beetje kletsen: Wie ben jij? Oh ja, een broertje van die toch? En zo maar door. Maar het is wel heel anders dan mijn vertrouwde basisschooltje. Toen had ik geen tas die bijna meer woog dan ikzelf. En hoefde ik pas om kwart voor acht uit mijn bed te stappen in plaats van om halfzeven. Maar daar word je hard van, zegt mijn vader altijd.

Ik heb een gelukje dat ik morgen het eerste uur vrij ben. Nu kan ik morgen toch mooi drie kwartier langer blijven liggen. Ik heb net ongeveer de helft van mijn boeken gekaft, tenminste, ik heb een poging gedaan. Mijn moeder heeft ze eerlijk gezegd gekaft en ik heb de kaft van het boek dat ik zelf had gedaan, er maar weer af getrokken.

De grootte van de school viel trouwens ook wel mee, want ik ben alleen maar op de bovenverdieping geweest. Morgen heb les ik tot het zesde, dus dat is wel weer gunstig. Waar ik ook achter ben gekomen is dat ik biologie en geschiedenis in het Engels krijg. Maar toch denk ik dat ik best een leuke tijd krijg op de Fruytier!

Door zijn columnbijdrage herinner ik me weer hoe spannend ik zelf de stap van het verlaten van de basisschool vond. Een nieuwe fiets, nieuwe vrienden, nieuwe school, nieuwe vakken, nieuwe ritme. Al het vertrouwde is opeens anders en na een paar dagen ook weer heel gewoon.

Maar ook hoe speciaal het is dat je op veilige fietsafstand in een vertrouwde en goed georganiseerde school kunt binnenstappen. Zo’n 100 miljoen kinderen op deze wereld krijgen niet eens onderwijs.

Twaalf jaar is nog wel jong. Maar blijkbaar oud genoeg om op tijd een columnbijdrage te leveren, terwijl ik meestal te laat ben. Na het lezen van de column zal ik van mijn zoon wel commentaar krijgen op de kop; die heb ik zelf verzonnen. „Ik ben geen kind meer”, zal ik vermoedelijk te horen krijgen. Alleen moet ik daar nog achter komen, denk ik.

De auteur is ondernemer. Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl.