„Christus heeft ons verlost van de vloek der wet, een vloek geworden zijnde voor ons.”

Geen gaven, talenten, plichten, offeranden, gebeden of boetedoeningen kunnen ons voor God welbehaaglijk maken. Alleen Zijn eigen werk bekroont en beloont Hij, om Zichzelf. Maar wij zijn reeds te ver gegaan; wij moeten terug. De mens lag onder de macht van de satan, met eeuwige ketenen gebonden aan de zonden en de eeuwige verdoemenis. Zou hij begeerte hebben die ketenen los te maken en weer hersteld te worden om in de gunst van God te komen? Tot Hem had hij immers gezegd: „Laat ons Zijn banden verbreken en Zijn touwen van ons werpen!” Zou de duisternis het licht, of de dood het leven willen of kunnen begeren?

Zie de machteloosheid en krachteloosheid van de eeuwige prooi, die onder de macht van satan ligt. Zou de satan zijn buit verlaten en overgeven, of zou een engel neerdalen in de hel en zijn boeien verbreken en de kluisters afwerpen? Komt dan en treedt toe! Er is iets gebeurd waarvan de hemelen daveren en zich verheugen. De hel siddert en beeft ervan. God geeft Zijn Zoon, Zijn Eniggeborene. God was in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende.

God heeft een middel bedacht. De Rechter eiste straf, de geschonden Majesteit voldoening, de wet vervulling, de hel zijn prooi, de dood zijn buit en het graf zijn aas! God is één in Zichzelf. Hij kan Zichzelf niet verloochenen.

L. G. C. Ledeboer, predikant te Benthuizen (”Een ABC door een Abéling”, 1845)