De beste legitimering voor dit pleidooi geeft de Bijbel zelf. Paulus ging bewust naar de Areopagus, in zijn tijd de publieke debatplaats van de Grieken bij uitstek, om daar het Evangelie van Jezus Christus te laten horen. Hoewel hij bij voorbaat wist dat die boodschap op tegenstand zou stuiten. In zijn brieven schrijft Paulus niet zonder reden dat een christen altijd bereid moet zijn verantwoording af te leggen van de hoop die in hem is.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ontstaan van de reformatorische zuil in de vorige eeuw er –onbedoeld– toe heeft geleid dat Bijbelgetrouwe christenen zich grotendeels terugtrokken uit het publieke debat. Het besef dat dit een schaduwzijde is van zuilvorming dringt meer en meer door.

Daarbij speelt een rol dat een groeiend deel van de samenleving weinig tot niets meer weet van de Bijbel en het christelijk geloof. Het is veelzeggend dat docenten literatuur en kunstgeschiedenis op universiteiten soms eerst een cursus Bijbelkennis geven, omdat studenten anders bepaalde zaken binnen hun vakgebied niet kunnen duiden.

Ondanks de schroom die er kan zijn om vrijmoedig voor de eigen geloofsovertuiging uit te komen, is het goed dat christenen dit leren. Reformatorische scholen besteden mede om deze reden aandacht aan apologetiek. Daarbij gaat het om vragen als: Wat is de kern van het christelijk geloof? Hoe vertel je die aan iemand die nog nooit in de Bijbel heeft gelezen? Hoe ga je om met de redenering dat God niet kan bestaan, omdat er anders niet zo veel ellende zou zijn? Of dat de wereld er zonder religie beter uit zou zien, omdat mensen elkaar vereten en verbijten om hun godsdienst?

Dat er op dit punt echt iets verandert in reformatorische kring, bewijst de groeiende behoefte aan artikelen en boeken over de vraag hoe christenen in gesprek kunnen komen én blijven met andersdenkenden. Dat is positief. Dergelijke gesprekken voeren, is niet eenvoudig. Ook daarin is de Bijbel duidelijk. Het Evangelie is de Joden een ergenis, de Grieken een dwaasheid.

Het pleidooi van de rooms-katholieke Van Bijsterveld verdient serieuze aandacht. Het is letterlijk van levensbelang dat er in ons land ruimte blijft voor religie en de publieke beleving ervan. Het gesprek hierover moet deskundig en met invoelingsvermogen gevoerd worden. Wie hoofd- en bijzaken niet onderscheidt, veroorzaakt meer kwaad dan goed. En de gelovige die zichzelf verheft boven de ongelovige, kan terecht rekenen op weinig sympathie.

Toegespitst op christenen: het is hun dure plicht om de Bijbelse boodschap van redding niet voor zichzelf te houden, maar vrij- en blijmoedig te delen met anderen. Juist in een tijd dat godsdienstvrijheid ter discussie staat en de algemene opinie voorschrijft dat geloven prima is, maar achter de voordeur. Als Paulus zich door die redenering had laten leiden, was hij nooit naar de Areopagus gegaan.