Die beginnen, vanzelfsprekend, met het goed instuderen van de werkwoordvervoegingen. Wilders heeft een hekel aan mensen die woorden verhaspelen. Niet voor niets sprak hij in een debat in 2010 collega’s vermanend toe: „Het juiste woord is taqíyya, mevrouw Halsema. Geen táqiyya!”

Vandaar dat er in het klasje van PVV-talenten eerst gestampt moet worden. „Zeg mij na: ik filibuster, wij filibusteren, jullie filibusterden, zij hebben gefilibusterd.”

Daarna volgt een gedegen uitleg van het begrip. „Onthoud: filibusteren is het extreem lang rekken van redevoeringen, met het doel wetsvoorstellen te vertragen of te blokkeren. Gesnapt? Heeft dus helemaal niets met Fidel Castro te maken. Die verschrikkelijke naam wil ik hier niet meer horen.

Weet iemand het wereld­record filibusteren? Nee? Staat op naam van de Amerikaanse senator Strom Thurmond. Hij bleef in 1957 bij een debat over de burgerrechtenwet maar liefst 24 uur en 18 minuten aan het woord. Thurmond is ons grote voorbeeld.

Ik zeg niet dat u dit als beginnend Kamerlid meteen moet evenaren. Werk eerst maar eens wat aan uw conditie. Wat rek- en strekoefeningen, logopedie enzovoort. In het debat over het eigen risico in de zorg zijn mijn PVV-collega’s bijvoorbeeld gestart met een bescheiden spreektijd van zeven uur. Samen met zeven uur spreektijd door de SP leek ons dat op dat moment genoeg. Keulen en Aken zijn niet in één dag gebouwd.

Hoe je die tijd vol krijgt gekletst? Daar zijn verschillende methoden voor. Onze vrienden van het Vlaams Blok wisten in 2003 door het stellen van talloze irrelevante vragen en door uitwijdingen over de economische toestand in Thailand het wetsvoorstel voor een gemeentelijk stemrecht voor migranten flink uit te stellen. Geniaal!

Ten slotte een tip: zorg dat je altijd een telefoonboek bij de hand hebt. Als je echt niets meer weet uit te brengen, ga je dat voorlezen. Levert je zo een uurtje of tien praatstof op.

Mevrouw Pietersen, ik zie dat u een vraag hebt. Of er verband is tussen het filibusteren en de overige PVV-tactieken? Zeker! Ik zal het u haarfijn uitleggen. Het overkoepelende begrip is obstructie. Ja, schrijft u dat gerust even op: ob-struc-tie.

Neem bijvoorbeeld dat afschuwelijke Europese noodfonds ESM. Zijn wij pertinent tegen. Maar een meerderheid in de Tweede Kamer denkt daar anders over. Gaan we toch gewoon andere wegen bewandelen? In mei ben ik begonnen met het voortdurend aanvragen van hoofdelijke stemmingen over mijn voorstel om het ESM-debat over de verkiezingen heen te tillen. Heb ik in totaal acht keer gedaan. Iedere keer weer die 150 namen voorlezen; Gerdi Verbeet werd er horendol van. Maar ze kon het niet tegenhouden, hè? Het aanvragen van hoofdelijke stemmingen is ons recht. Ha,ha!

Vervolgens heb ik een kort geding aangespannen. Ongekend in de Nederlandse parlementaire geschiedenis; een volksvertegenwoordiger die zijn zin niet krijgt en het via de rechter probeert. Tja, wie niet sterk is moet slim zijn.

Toen ik de rechtszaak verloren had, kreeg ik een nieuwe inval. Kunnen we de Verenigde Vergadering niet bijeen roepen? Dat aan Senaatsvoorzitter De Graaf te vragen, leverde ons in elk geval media-aandacht op. Helaas was De Graaf er snel uit: het reglement van orde van de Verenigde Vergadering liet het niet toe. Maar dat geeft niet. Het gaat er tenslotte niet om dat je iets positiefs bereikt in dit land. Zoals ik al tegen Rutte zei tijdens het Catshuisoverleg: de belangen van de bevolking interesseren me geen bal. Ik ben alleen geïnteresseerd in de belangen van onze kiezers.

Meneer Klaassen, u zit ergens op te broeden. Zegt u het maar! Wat er gebeurt als álle partijen zo gaan handelen als de PVV? Mmm, goeie vraag. Dan eh…, gebeurt er in dit land helemaal niets meer. Inderdaad ja, dán ligt álles stil.

Maar, meneer Klaassen, wilt u nu met spoed dit lokaal verlaten? Ja, gáát u maar! Voor het vak van PVV-Kamerlid bent ú niet geschikt.”