Zeegras is een belangrijke graadmeter voor de ecologische toestand van de Waddenzee. Verder kan de plant het vasteland beschermen tegen het stijgende zeewater. Door het zeegras kalven de wadplaten voor de kust minder snel af en vormen ze een natuurlijke buffer. De lange waterplant is in de jaren '30 van de vorige eeuw nagenoeg verdwenen.

In het najaar is voor zo’n 3 hectare aan zeegras ingezaaid onder de kust van Schiermonnikoog, bij het Uithuizerwad aan de Groningse kust en bij Balgzand bij Den Helder. Dit jaar wordt nog één keer uitgevaren. Daarna zijn de velden hopelijk sterk genoeg, zegt een woordvoerster van de Waddenvereniging.

Begin 20e eeuw waren in de Waddenzee duizenden hectares zeegras, nu nog hooguit 150. De plant was toen van groot economisch belang. Veel bewoners rond de toenmalige Zuiderzee verdienden hun brood met het oogsten en verwerken van wier. Het werd onder meer gebruikt als bouwmateriaal voor dijken en als vulling in matrassen en kussens.

De aanleg van de Afsluitdijk en een schimmelziekte zorgden ervoor dat zeegras een kleine eeuw geleden uit de Waddenzee verdween, ook in het Duitse en Deense deel. Daar is de plant de laatste jaren op natuurlijke wijze teruggekeerd, maar niet in Nederland.