Recensie: Arno van Wijk in Goes
In de achttiende eeuw gaven orgelbouwers hun orgelkasten profiel door de zijtorens te versieren met vleugelstukken. Soms zelfs beschilderde men de muur achter het orgel met een gordijn. Het oude orgel van de Grote of Maria Magdalenakerk in Goes kreeg een wel heel bijzonder profiel: in 1739 werd het overhuifd met een Turkse kap, met dikke gordijnen eronder.
Het 17e-eeuwse orgel met zijn goudbruine kast en geciseleerde pijpen is helaas niet meer in originele staat: in 1909 werd het zo verbouwd dat er een waardeloos instrument overbleef. Daarom kreeg de Deense firma Marcussen in 1970 de opdracht om een nieuw, drieklaviers orgel te bouwen in de oude kast.
Sinds 2009 is Arno van Wijk de vaste bespeler van dit forse instrument. Onlangs heeft hij een cd gemaakt waarop het orgel in al zijn facetten te horen is. Neobarokke geluiden, zoals ‘spugende’ fluiten en een afgeknepen volle werk, zijn te horen in het dartele ”Miroirs” van Wammes en in een Praeludium van Buxtehude. Heldere tongwerken klinken in een koraalbewerking van Bach en in psalmen van Cor Kee.
Dankzij de negen oude registers die nog zijn overgebleven, heeft het orgel echter ook een poëtische kant. Zo is bijvoorbeeld een fraai strijkende prestant te beluisteren in een koraalvariatie van Scheidemann. Doordat het Echowerk in 1980-1985 tot een Zwelwerk is omgebouwd, zijn er zelfs romantische geluiden uit het orgel te toveren. Zachte strijkers suizelen in het ”Chant de Paix” van Langlais; en een Franse tongenbatterij ronkt door het ”Pièce Héroique” van Franck.
Conclusie: het Marcussenorgel van Goes heeft niet alleen een bijzonder profiel aan de bovenkant, maar ook aan de binnenkant.
Goes – NL – Grote of Maria Magdalenakerk – Arno van Wijk; Tuliprecords.nl (TURE 185009); € 20,-; www.jqz.nl
Arno van Wijk
Arno van Wijk
Arno van Wijk