Zelf leest de 57-jarige auteur graag. Christelijk-literaire romans van auteurs als Els Florijn, Janne IJmker en Joke Verweerd en boeken van bijvoorbeeld Lynn Austin. Ook seculiere jeugdliteratuur pakt ze graag: klassiekers, maar ook de nieuwste uitgaven. „Dat zijn vaak mooie boeken, die knap geschreven zijn.” Maar er zit een keerzijde aan, voegt ze er direct aan toe. „In deze verhalen wordt zonde vaak als heel normaal gepresenteerd. De hoofdpersoon groeit bijvoorbeeld op in een gezin met twee vaders, en dat wordt dan beschreven als iets heel gewoons. Dat doet me pijn.”

Drijfveer

Tegelijk ziet ze jeugdliteratuur als voorbeeld. „Zelf ook zo’n knap geschreven boek maken, maar dan voor de gereformeerde gezindte, dát is mijn drijfveer.” Of dat doel al in zicht is? „Ik heb mezelf als schrijver wel ontwikkeld in de afgelopen jaren. Over ”show don’t tell”, heb ik bijvoorbeeld veel geleerd”, dat het beter is om dingen te laten zien dan om alles uit te leggen en te beschrijven.

Karakterontwikkeling van de personages is nog altijd een leerpunt, geeft ze aan. „Ik moet in mijn verhalen niet alles oplossen, maar dingen openlaten. Maar ik ben niet zo van: zoals ik het nu doe gaat het wel best. Ik wil graag leren en mezelf verder ontwikkelen. Hoewel je natuurlijk ook je eigen stijl hebt en je eigen doelgroep.”

Goede kinderboeken

Als jonge moeder begon Schalk 35 jaar geleden met het schrijven van kinderboeken. Daarvoor werkte ze, tot aan de geboorte van haar oudste zoon, als redacteur op de toenmalige Plusredactie van deze krant, een functie waarin ze onder meer kinderboeken recenseerde. Eenmaal gestopt met haar baan, schreef ze al snel haar eerste kinderboek.

In diezelfde tijd, eind jaren zeventig, begon Schalk ook met schrijven voor de GezinsGids. „Ik had een baby en was overdag veel thuis: best een beetje saai.” Bij het gezinsblad vond ze een welkome uitdaging: ze verzorgde de redactie van artikelen over opvoeding en kinderpagina’s. In 2005 legde ze dit werk neer, om plaats te maken voor nieuw bloed.

De herwonnen tijd vulde de schrijfster algauw met nieuwe bezigheden. In samenwerking met uitgeverij Den Hertog verzorgde ze kortgeleden een workshop over kinderboeken schrijven. Nu is het wachten op de vrucht ervan. Wat Schalk betreft is de opzet geslaagd als de cursus uiteindelijk leidt tot goede kinderboeken voor de gereformeerde gezindte, die kinderen verleiden tot lezen. Erg belangrijk, vindt de schrijfster, omdat ze ziet dat er door de jeugd steeds minder gelezen wordt.

In de christelijkekinderboekenwereld heeft ze veel zien verbeteren in de afgelopen jaren. „Dat komt met name doordat uitgevers nu allemaal redacteuren in dienst hebben, die de schrijvers begeleiden. In mijn begintijd was dat niet zo: een boekje werd niet geredigeerd, maar gewoon zo uitgegeven.” Wat dat betreft is er inmiddels veel veranderd. „En uitgevers zijn ook kritischer geworden, ze brengen niet meer zomaar alles op de markt.”

Van de Hulst

Eigentijds zijn én herkenning bieden zijn belangrijk om een boek aantrekkelijk te maken voor kinderen, vindt Schalk. Zelf probeert ze dat te bereiken door mobieltjes en dergelijke een plek te geven in haar verhaal. Nadeel daarvan is dat zulke dingen een boek ook snel gedateerd maken. „Maar dat houd je toch niet tegen”, meent ze. „Een kinderboek veroudert toch wel, doordat de leefwereld van jongeren snel verandert. Als ik kijk naar m’n boeken uit bijvoorbeeld 1986, dan vind ik die eigenlijk ook gedateerd, omdat er in de tussentijd alweer zo veel veranderd is.”

Als ze op basisscholen iets komt vertellen over haar boekjes, maakt Schalk vaak van de gelegenheid gebruik om te kijken welke leesboeken er staan. Het is soms bedroevend wat ze aantreft, vindt ze. „Ik zag een keer ergens alleen maar oude, afgeschreven boeken van de bibliotheek staan. Dat kan echt niet. Zulke boeken zijn niet meer van deze tijd. Dat merk je bijvoorbeeld aan de taal, aan het ritme van de zinnen.”

Vaak ligt er in haar ogen jeugdsentiment van de leerkracht aan ten grondslag, wanneer dergelijke lectuur in de klas staat. „De kinderen zelf vinden er niks aan. Toen ik mijn kleindochter een keer een boekje van Van de Hulst voorlas, merkte ik ook dat ze dat helemaal niet leuk vond.”

Verhaallijn

De lijst met titels die Schalk inmiddels op haar naam heeft staan, is aanzienlijk: binnenkort komt haar zestigste boekje uit. „Ik denk wel eens: hoe heb ik het allemaal bij elkaar kunnen schrijven? Maar het is gewoon zo gelopen. Als ik een boek af heb, denk ik: Heerlijk, even niets meer. Maar na een maand of drie komt er vanzelf weer een nieuw verhaal in m’n hoofd.”

Haar doelgroep bestaat vooral uit kinderen van een jaar of acht. „In schrijven voor die leeftijd heb ik gewoon het meeste handigheid.” Ook richtte ze zich wel eens op lezers van een jaar of vijftien, maar dat is lastiger, vindt ze. „Zo’n boek moet dikker zijn, waardoor je een langere verhaallijn nodig hebt. Schrijven voor jongere kinderen is makkelijker te overzien.”

Schalk heeft niet als doel om in haar boekjes een expliciet christelijke boodschap te verwerken. „Als het onderwerp van het verhaal zich ervoor leent, probeer ik wel duidelijk te maken Wie Jezus voor mij is. Soms zal de lezer proeven hoe ik in het leven sta. Maar in andere boekjes komt het weer helemaal niet aan de orde. Ik schrijf geen christelijke kinderboeken, maar ik ben christen en ik schrijf kinderboeken.”

Biografie

Marian Schalk-Meijering (1955) viert dit jaar haar 35-jarige jubileum als schrijfster van kinderboeken. Schalk werd geboren in Dodewaard, in de Betuwe. Na het afronden van haar middelbareschoolopleiding kreeg ze een baan bij het Reformatorisch Dagblad. Als redacteur op de toenmalige Plusredactie schreef ze artikelen over een breed aantal onderwerpen en recenseerde ze kinderboeken. Na de geboorte van haar oudste zoon begon ze met het schrijven van jeugdboeken. Inmiddels heeft ze bijna zestig kinderboeken op haar naam staan, voornamelijk voor de leeftijd van acht tot twaalf jaar. Van 1977 tot 2005 was Schalk redacteur bij de GezinsGids, waarvoor ze artikelen over opvoeding en kinderpagina’s verzorgde. De schrijfster woont in Amerongen, is gehuwd, moeder van twee zoons en drie dochters en oma van vijf kleinkinderen.