Er staat een stevige wind. Zien doe je hem niet, maar voelen des te beter. De weg stijgt. De pedalen op, de pedalen neer. Echt gemakkelijk gaat het niet. Er lijkt geen eind aan de straat te komen. Zal ik even stoppen om op adem te komen? Nee, kom op, even doorzetten. En daar gaan de pedalen weer. Op, neer, op, neer. Een fietser haalt me in, een man. Moeiteloos trapt hij de pedalen rond. Nog een fietser, hé, een vrouw! Zal ze stiekem trapondersteuning hebben? Ik weet beter. Een vernauwing in mijn luchtwegen bij inspanning is de oorzaak.

Het zal zo’n 23 jaar geleden zijn dat ik les had van een leerkracht van wie de hele klas wist dat zijn voornaam Henk was. Hij vertelde de klas een nieuwe fiets te hebben gekocht. Of hij de fiets voor zijn verjaardag kreeg, of dat zijn vorige fiets was gestolen, weet ik niet meer. Hij had een nieuwe fiets en dat wilde hij aan ons kwijt. Meneer, heeft u een Spartamet gekocht, werd er lacherig door de leerlingen gevraagd. Waarop de leerkracht antwoordde: „Ik ben gekke Henkie niet!”

Een Spartamet. Trappen hoefde niet, het motortje deed zijn werk. Vooral ouderen reden op zo’n snorfiets rond. En zag je er jongeren op, dan deden ze dat meestal voor de lol. Logisch dat ik niet met een Spartamet gezien wilde worden. Stel je voor, je zult uitgelachen worden. Dan maar een tandje lager en achteraan komen. Maar een beetje jaloers keek ik wel wanneer ze me ondanks tegenwind met gemak voorbij kwamen snorren.

Weer later. De fiets met trapondersteuning komt in beeld. Je trapt zelf. Een elektrisch motortje helpt een handje. Geeft je het duwtje in de rug dat je vroeger van papa of mama kreeg als fietsen niet zo gemakkelijk ging. Schaamte hoef je niet te voelen, want je trapt zelf mee. De accu is listig weggestopt. Fluitend iedereen voorbijgaan, wie wil dat niet. Zo’n fiets is iets voor mij. Dan hoef ik niet langer de lantaarnpalen te tellen om te merken dat ik vooruitkom. Niet meer in dubio te staan of ik even zal stoppen om op adem te komen. De auto kan vaker blijven staan. En toch… Toch fiets ik nog steeds op mijn Gazelle zonder trapondersteuning. Want het waait niet altijd hard en zo veel hellingen of heuvels hoef ik niet op. Maar om eerlijk te zijn…, ik heb het geld er nog niet voor over.

Ooit, als de geldboom eurobiljetten strooit en de heuvels bergen worden en het dagelijks stormt, komt de fiets er en trap ik moeiteloos de kilometers weg.