„En vele lichamen der heiligen die ontslapen waren, werden opgewekt.”

Zo blijkt dat Jezus niet voor Zichzelf gestorven is, maar om het leven voor Zijn gelovigen aan de dag te brengen, om hier in dit leven een geestelijke opstanding voor hen uit de dood der zonde te bereiden en hierna een zalige verrijzenis tot het eeuwige leven. Om dit nog duidelijker te maken, geeft Hij daarvan een voorbeeld.

Versta onder deze ”heiligen” geen roomse heiligen, maar mensen die heilig en godzalig geleefd hadden, hoewel niet volmaakt, en die geheiligd waren in de verdiensten van de Messias en die in die verwachting gelovig ontslapen waren. Dat de dood vaak, zoals ook in allerlei buiten­bijbelse bronnen, met een slaap vergeleken wordt, is dermate bekend dat we dat niet behoeven te bewijzen. Zo waren deze heiligen ontslapen, dat is gestorven, en zo werden dan veel lichamen van die gestorven heiligen opgewekt.

De ziel kan eigenlijk, omdat hij altijd leeft, niet opgewekt worden. Dat is iets wat alleen eigen is aan het lichaam. Hier worden vele lichamen van heiligen opgewekt, maar niet van alle heiligen. Het is ijdelheid om te onderzoeken wat voor heiligen dit geweest zijn. Het is onmogelijk dat we dit van één mens zouden kunnen weten, zodat we ook niet weten of zij kort of lang geleden gestorven waren en waar hun zielen waren.

Abraham Hellenbroek, predikant te Rotterdam

(”Kruistriomf van Vorst Messias”, 1745)