Klokslag 11.00 uur plaatselijke tijd vertrekken Jaap en Anja zaterdagochtend in hun Honda CRV voor een ritje naar de bergen, richting het 160 kilometer westelijker gelegen Fernie. „Een soortgelijk ritje maken ze regelmatig”, vertelt oudste dochter Gerdine dinsdagavond aan de telefoon. „Ze rijden een stukje, gaan er onderweg even een paar keer uit om de benen te strekken, en genieten van alles wat er onderweg is te zien. Meestal blijven ze een halve dag weg en keren dan iets na het avondeten weer terug. Ze kwamen op mijn werk nog even het kaartenboek uit mijn auto ophalen, omdat ze naar iets minder bekend gebied wilden gaan.”

Die zaterdag stuurt Anja geen enkel sms’je naar het thuisfront. „Dat doet ze meestal wel, om te vragen hoe het met ons gaat. We gingen ervan uit dat ze in de bergen kennelijk geen bereik had. Het was niet iets waarover we ons ongerust maakten. Vanaf zes uur zaterdagavond hebben we onze ouders proberen te bellen. Zonder resultaat. De telefoon ging wel over, maar onze moeder nam niet op. Vanaf acht uur kregen we zelfs direct de voicemail te horen.”

Om halfeen die nacht slaat de ongerustheid toe. Gerdine belt met goede vrienden van haar ouders en samen besluiten ze om uiterlijk halftwee de politie in te lichten. „De politie zei ons dat ze bij vermissingen pas na 24 uur in actie kunnen komen. Ze boden aan wel even te checken of er meldingen waren van ongelukken of ziekenhuisopnames van gewonden.”

Om vier uur zondagochtend belt Gerdine de politie in Fernie. Politie-eenheden rijden over de snelweg en zoeken de greppels ernaast af. Ze vinden niets. Vrienden van het vermiste echtpaar trommelen zondagmorgen in alle vroegte een groep vrijwilligers op die kunnen helpen bij een zoektocht. „Om negen uur verzamelde een groep van veertig man zich. Medewerkers van Search And Rescue (SAR) boden op eigen initiatief aan om te helpen. De SAR heeft de zoektocht van zondag gecoördineerd, omdat de politie nog geen officiële zoektocht op touw had gezet. Sommige vrijwilligers hebben de hele nacht doorgezocht, onvoorstelbaar.”

Maandagochtend om zeven uur dient zich opnieuw een grote groep vrijwilligers aan. „Het ging om zo’n 120 vrienden, kennissen en mensen uit de plaatselijke kerken –ook uit de evangelische gemeente waarvan het gezin Oosterwijk deel uitmaakt– die wilden helpen om onze ouders te zoeken.”

Wegen waar al gezocht is worden gemarkeerd met afzetlint. Een groot gebied wordt minutieus uitgekamd. „Theoretisch kunnen onze ouders in een cirkel van 600 kilometer rond Fort Macleod zitten”, zegt Gerdine. „Ze zijn weggereden met een volle brandstoftank.”

De politie blijft intussen koortsachtig zoeken met helikopters, ook vandaag weer. „Politie-eenheden in heel Canada zijn op de hoogte. Iedereen kijkt naar onze ouders uit. Het gaat om een enorm uitgestrekt gebied dat dun bevolkt is. Iemand móet de auto of onze vader en moeder gezien hebben. Daarom is het zo belangrijk dat de media zoveel aandacht besteden aan de vermissing.”

Het beeld dat haar ouders fervente bergwandelaars zijn, klopt volgens Gerdine niet helemaal. Pa deed best veel aan hiking, maar onze moeder veel minder. Ze zijn in elk geval geen waaghalzen. Bovendien hebben ze hun wandelschoenen thuis gelaten.”

De politie zegt geen signalen van de mobiele telefoon te kunnen opvangen. „Het mobieltje moet dus uit staan. Bovendien hadden onze ouders geen gps in de auto. De sneeuw die afgelopen weekend is gevallen, kan hen in de problemen hebben gebracht.”

Over mogelijke scenario’s wil Gerdine niet speculeren. „Het weer was niet al te best. Ik houd het erop dat de oorzaak van hun vermissing daarmee te maken heeft. Aan andere mogelijkheden wil ik nu niet denken.”

Twee keer per dag krijgen Gerdine, haar vier zussen en twee broers bezoek van de politie. „’s Morgens komen ze ons op de hoogte brengen van de zoekplannen, ’s avonds volgt de uitslag van wat er die dag gedaan is. We zijn heel tevreden over de hulp en steun die we van de agenten krijgen.”

De onzekerheid over het lot van haar ouders knaagt, moet Gerdine bekennen. „We zijn echter zo druk met mensen en media te woord staan en dingen regelen, dat we nauwelijks de tijd hebben om na te denken wat er allemaal gebeurd kan zijn met onze ouders. We ervaren gelukkig vooral de kracht van het gebed. We voelen dat mensen voor ons bidden, in Canada en in Nederland. Dat houdt ons op de been.”