„Waarom heeft de jaarlijkse herdenking van Christus’ lijden, sterven en opstanding eigenlijk geen vaste datum, zoals de herdenking van Zijn komst in het vlees dat wel heeft: op 25 december? Heeft dat verschil een bijbelse grond? Wanneer is dat besloten en door wie?

De vaststelling van de paasdatum is een besluit geweest van het concilie van Nicea in het jaar 325. Dit bekende eerste concilie van de toen nog ongedeelde kerk deed niet alleen uitspraak in het leergeschil dat veroorzaakt was door de dwaalleer van Arius, die de Godheid van Christus loochende. 
Er waren meer zaken in het kerkelijk leven die verwarring gaven. Eén daarvan gold de datum waarop Pasen werd gehouden. Er waren daaromtrent toen regionaal verschillende gewoonten, zoals bij ons met de bid- en dankdagen. Het concilie besloot dat het overal in alle landstreken op dezelfde dag Pasen diende te zijn. Daarvoor koos deze kerk­vergadering de eerste 
zondag na de eerste volle maan in de lente.

Toepassing van deze regel betekent dat de eerste paasdag op zijn vroegst kan vallen op 22 maart en op zijn laatst op 25 april. Het spreekt vanzelf dat deze beslissing ook de datums bepaalde van Hemelvaartsdag en de Pinksterdagen, alsmede van de ”veertig dagen”, zoals men de lijdensweken toen noemde.

Zou het niet beter geweest zijn als het concilie voor alle feestdagen vaste datums had gekozen? Het is de vraag of we daarmee werkelijk beter af zouden zijn geweest. In elk geval is het een groot goed te achten, dat Pasen geen vaste datum kent en daardoor altijd op zondag kan vallen. Alleen al omdat de Heere op de eerste dag der week is opgestaan.”