Dinsdag 28 februari

Full English Breakfast: het schijnt niet zo gezond te zijn als je het elke dag eet, maar vooruit, voor deze keer… Ik heb een afspraak om vandaag het orgel van Sacred Heart, Wimbledon te gaan bespelen. Om te voorkomen dat ik daar te vroeg zal zijn, loop ik eerst even naar de universiteitskerk, dicht bij m’n hotel. De kerk blijkt dicht te zijn, de zijkapel is wel open. Maar als ik een foto wil maken van een beeldje met een orgelspelende engel, word ik vermanend toegesproken door de verger: fotograferen is niet toegestaan. Ik neem de metro naar Embankment en loop via de Jubilee Bridge naar de overkant van de Theems: daar kan ik wel foto’s maken zonder dat er een koster ingrijpt.

Wimbledon ligt helemaal aan het eind van de District Line. Zo merk je wel hoe groot Londen is! Ik had op tijd bij de kerk van Sacred Heart kunnen zijn, ware het niet dat organist David Gammie me had geadviseerd om via Thornton Hill te lopen: dan heb je vanaf de heuvel zo’n mooi uitzicht op de kerk, zei hij. Ja, dat klopt, maar juist daar raakte ik een beetje de weg kwijt, zodat ik uiteindelijk een kwartiertje te laat bij de kerk arriveer.

„Don’t worry”, zegt Gammie: hij zit lekker te spelen op zijn net gerestaureerde orgel. Vier jaar geleden was het een wrak, deze Walker uit 1914. Dankzij een riante gift werd het mogelijk dit pneumatische drieklaviers orgel te laten restaureren. Het is nu een perfect exemplaar om alle vooroordelen over pneumatische orgels weg te nemen. Hoezo traag, troebel en saai? Dit orgel is verrassend transparant, kleurrijk en enorm dynamisch.

’s Middags bezoek ik de Wallace Collection, een prachtige kunstcollectie uit privébezit. De vele wapens en harnassen interesseren me minder, de schilderijen des te meer.

M’n plan om daarna ook nog het Victoria & Albert Museum te bezoeken, moet ik laten varen: er gaat vanmiddag veel tijd verloren met wachten op en in metro’s die volgens de omroepster last hebben van ”minor delays”. Tja, een heleboel minors kunnen samen wel een major worden, dat blijkt nu wel weer.

Ik ga nog even naar Covent Garden, waar je soms fantastische muzikanten kunt beluisteren in de overdekte markt. Helaas, deze keer staat er een sopraan te galmen met cd-begeleiding en met zoveel vibrato dat ik maar gauw doorloop.

Bij de evensong in Westminster Abbey ontmoet ik Wouter van Belle, de organist van de kathedraal in Utrecht, met zijn vrouw. Via de sociale media hebben we regelmatig contact: bijzonder om elkaar dan juist hier in real life te ontmoeten. De Van Belles zijn net aangekomen. Ze bezoeken deze week onder meer de operaproductie ”Rusalka” in het Royal Opera House, een voorstelling waarvan ik vandaag in de krant lees dat die met boegeroep door het publiek is ontvangen. De krant meldt ook dat de Occupy-bezetters bij St. Paul’s Cathedral vandaag zijn afgevoerd. Dat ik ze daar gisteren nog aantrof, was dus net op ’t nippertje.

De evensong wordt gezongen door het eigen koor van de Abbey. In de psalm van de dag, Psalm 147, doet de organist z’n uiterste best om alle sneeuw en ijs met registratiewisselingen te illustreren. In gemeentezangbegeleiding houd ik niet van dat soort kunsten, maar in een koorpsalm ligt het natuurlijk anders – en het Engelse orgel is er perfect voor toegerust.

’s Avonds maak ik in The London Coliseum een uitvoering mee van ”The Death of Klinghoffer”, een moderne opera van de Amerikaanse componist John Adams. De thematiek is eigentijds: in 1985 werd een cruiseschip gekaapt door Palestijnse terroristen en werd de gehandicapte Amerikaanse jood Leon Klinghoffer doodgeschoten. Het Israëlisch-Palestijnse conflict is het centrale thema van de opera. Muzikaal heeft Adams zich laten inspireren door de passionen van Bach, in die zin dat de opera weinig actie bevat en dat het koor een groot aandeel heeft. Ik ontdek nog een derde overeenkomst, namelijk dat de solistische bijdragen best korter hadden gekund. Vorig jaar maakte ik de geënsceneerde opvoering van de Johannes Passion mee door de Nationale Reisopera: inderdaad, er zijn raakvlakken met deze ”Death of Klinghoffer”. Bijzonder om mee te maken, zo’n operaproductie in deze enorme zaal met 2500 zitplaatsen. Opera is niet mijn favoriete genre, maar zingen kunnen de Engelsen als de beste!