Onder de titel ”Harmonies du soir” heeft hij een aantal van Liszts meer contemplatieve werken opgenomen, al betekent dat niet dat de virtuositeit geheel ontbreekt. Dat kan niet bij Liszt: zelfs zijn meest eenvoudige en bezonken stukken bevatten technisch lastige passages.

Een pianist met een staat van dienst als Freire heeft aan dat soort problemen helemaal geen boodschap. Dat blijkt al uit het openingsstuk, Waldesrauschen. De ervaring van de wind door de bladeren van de bomen inspireerde Liszt tot een subtiele, maar uiterst virtuoze klankschildering.

Hoogtepunten zijn voor mij het Sonnet 104 en de Consolations. In het sonnet weet Liszt de in veertien regels van Petrarca vervatte tegenstrijdige gevoelens, voortkomend uit zijn liefde voor Laura, geweldig te vatten. De zes Consolations zijn met recht ”troostende woorden”, prachtig in hun afwisseling van majeur en mineur en hun thematische verbondenheid, en vooral door hun bijzondere en vooruitstrevende harmonieën. Freire is hier helemaal in zijn element. In deze stukken –maar dat geldt eigenlijk voor de hele cd– kan hij werken met kleuring van de klank.

Wie denkt dat het niet uitmaakt of je een pianotoets indrukt met de punt van een paraplu of met een door de menselijke voorstelling gestuurde vinger, moet ”Harmonies du soir” maar eens beluisteren. Steeds weer valt op hoe Freire nuances in de klank aanbrengt door zijn verfijnd toucher. En toucher is hier alles.

Nelson Freire – Franz Liszt: Harmonies du soir; Decca (478 2728); € 22,99; www.deccaclassics.com