Niet bepaald. Het onderzoek dat de Inspectie voor de Volksgezondheid (IGZ) verrichtte naar de werkwijze van Different, en waaruit niets echt verontrustends naar voren kwam, overtuigt hen zo weinig, dat ze opnieuw vragen hebben gesteld aan het kabinet. Het is duidelijk: Hennis en Van Gent vertrouwen het zaakje van geen kant.

En vanuit hun standpunt bezien, is dat nog begrijpelijk ook. Wie er diep van overtuigd is dat er ethisch en moreel geen enkel verschil is tussen het samenleven van een gehuwde man en vrouw en het op vergelijkbare wijze samenleven van een man en een man, ergert zich al snel groen en geel aan mensen die op dit punt wél onderscheid maken.

Hennis en Van Gent kennen de Bijbelse uitgangspunten van Different. Ze zijn op de hoogte van de godsdienstige opvattingen van de meeste cliënten van deze instantie. En of er dan in Amsterdam van ‘genezen’ sprake is of niet, het stoort de twee parlementariërs hoe dan ook dat er in Nederland nog altijd mensen zijn die homoseksualiteit, al is het maar in lichte mate, problematiseren. Homo’s mogen, nee: moeten trots zijn op hun homoseksuele geaardheid. Dát is de norm. Wie die schendt, doorbreekt een modern taboe.

Dat in reformatorische en evangelische kring al veel genuanceerder over homoseksualiteit gedacht wordt dan twintig of dertig jaar geleden, en dat de geaardheid inmiddels wel, maar de uitleving niet wordt geaccepteerd, aan dat soort subtiliteiten hebben mensen als Hennis en Van Gent nauwelijks boodschap. Totale acceptatie is het doel. Het is zwart of wit.

„Oh, noemen jullie het inmiddels geen ziekte meer? Ja, ja… Maar iets afwijkends is het volgens jullie wel, toch? Tóch? Ten diepste keuren jullie het af, niet? Kijk ons eens diep in de ogen! En nu geen smoesjes, of vage, verhullende taal. Mag het nu of mag het niet?”

Nogmaals, die achterdocht en drammerigheid valt, bezien vanuit de levensbeschouwing van libertaire politici, wel te verklaren. Maar consistent is hun kritiek op Bijbelgetrouwe christenen daarmee nog niet. Twee zaken blijven, zelfs als je als andersdenkende even in de schoenen van Hennis en Van Gent stapt, wringen.

Allereerst valt hun kritiek moeilijk te rijmen met het fraaie woord ”vrijheid” in de naam van een partij als de VVD. Vrijheid? Maar waarom dan níét voor mensen die er in vrijheid voor kiezen geen relatie aan te gaan met iemand van hetzelfde geslacht, en die, als ze een beroep doen op psychische hulpverlening, graag die instantie kiezen die voor hun levenshouding begrip toont?

In de tweede plaats is er iets geks aan de hand met het begrip (zelf)acceptatie. Homoseksualiteit móét geaccepteerd worden, door homo’s zelf en door hun omgeving. Dat is blijkbaar een hard en onwrikbaar gegeven.

„Maar opmerkelijk is”, schreef Beatrijs Ritsema vorige week in HP/De Tijd, „dat het marginale gesleutel aan psychische problematiek zoveel meer opwinding teweeg brengt dan het eveneens dubieuze snij-, hak- en sloopwerk aan het lichaam. Duizenden vrouwen laten siliconenborsten implanteren, die later van inferieure kwaliteit blijken te zijn en weer moeten worden weggehaald. Transseksuele mannen laten zich tot vrouw verbouwen en andersom. Niemand verblikt of verbloost bij deze vormen van zelfboetsering, maar homo’s die hetero willen worden, is een brug te ver. En therapeuten die dat verlangen serieus nemen (…), krijgen het verwijt dat ze zich niet houden aan de morele en wetenschappelijke consensus.” Wel iets om over na te denken.

Partijen die ”vrijheid” hoog in hun vaandel hebben staan, komen dan wellicht nog met deze tegenwerping: mensen die hun lichaam laten verbouwen, doen dat gewoonlijk uit eigen, vrije keuze. Mensen die weigeren hun homoseksuele gevoelens uit te leven, doen dat veelal onder druk van de kerk of familie. Maar dat argument snijdt geen hout. Vinden zaken als borstcorrecties in de meeste gevallen ten diepste ook niet plaats onder de sociale druk van een doorgeslagen schoonheidsideaal?