Ze verkneukelt zich nu al bij de gedachte aan al die kolommen vol speculaties. Ieder jaar rond haar verjaardag is het weer hetzelfde gezelschapsspel: wanneer stopt ze ermee? Een van haar medewerkers heeft er een speciale la voor ingeruimd. Hij zat al op een halve meter, heeft hij pas gezegd. Dit jaar zal er weer een vuistdikke stapel bijkomen. De oogst is overvloediger dan ooit. Ze is benieuwd wat de dames en heren van het journaille nu weer bij elkaar hebben gesprokkeld.

Als ze zich koffie heeft laten bezorgen, neemt ze de kranten ter hand. Ah, de benoeming van Chris Breedveld tot directeur van haar kabinet. Natuurlijk, dat had ze kunnen weten. Daaruit wordt uiteraard afgeleid dat alles in gereedheid wordt gebracht voor de troonswisseling. Zo’n vlotte veertiger? Past helemaal bij haar zoon en schoondochter. Zo is er altijd wel een aanleiding voor speculaties te vinden. Zouden lezers zo’n slag in de lucht echt serieus nemen?

Eens zien wat er nog meer van stal is gehaald. De restauratie van het Paleis op de Dam. Volgens diverse kranten is het gebouw helemaal gereed voor de festiviteiten rond de naderende inhuldiging. Ja, zo kent ze er nog een paar. Het plaveisel rond de Nieuwe Kerk is het afgelopen jaar misschien ook wel opgeknapt…

Kijk, zelfs Drakensteyn wordt weer opgevoerd. Dat is wel een heel oude koe die de media uit de koninklijke sloot halen. Die hebben ze al zo vaak op het droge getakeld dat het afgezaagd begint te worden. Zeker, Drakensteyn is inderdaad helemaal opnieuw ingericht. Ze zou er zo in kunnen. Maar wat hadden de royaltywatchers dan gedacht? Dat ze daarmee zou wachten tot enkele maanden voor haar afscheid?

Toch zijn er ook nieuwe konijnen uit de hoed getoverd. Zo leest ze over de afwikkeling van de affaire rond de omstreden vakantiewoning van Willem-Alexander en Máxima in Mozambique. Een pijnlijke trek komt op haar gelaat. Het was geen affaire om trots op te zijn. Vervolgens was de woning ook nog eens onverkoopbaar gebleken. Daardoor was het een echt hoofdpijndossier geworden. Het was een hele opluchting toen de woning kon worden overgedragen aan de projecteigenaar. Was die kwestie in ieder geval uit de lucht. Sommigen verbinden daar de conclusie aan dat de weg hierdoor verder vrij is gemaakt voor Willem-Alexander. Niet slecht bedacht, moet ze toegeven.

Wat zou ze zelf schrijven als ze als royaltywatcher de vraag van haar hoofdredacteur kreeg om een beschouwing te wijden aan de naderende troonswisseling? Ze moet erom glimlachen. Ze zou van alles en nog wat kunnen noemen. Niemand die haar zou tegenspreken. Maar dat zou ze weigeren. Daarvoor zou ze te trots op haar beroep zijn. Ze zou naar haar chef toegaan en zeggen dat ze een dijk van een primeur had. Gnuivend zou ze hem de kop boven haar artikel voorhouden: Koningin treedt tussen nu en tien jaar af. Dat lijkt haar wel een leuke open deur.

Misschien zou ze nog in haar stuk verwerken dat ze maar één reden kon bedenken waarom de vorstin al op korte termijn het stokje zou overdragen: Wilders. Ze zou op een rijtje zetten hoe de man iedere keer had geprobeerd haar publiekelijk voor schut te zetten en dat hij zich had weten te profileren als haar grote plaaggeest. Tegelijk bedenkt ze dat dit wel erg veel eer voor deze lichtgewicht politicus zou zijn. Bovendien had hij zich de laatste keer toen hij een rel wilde schoppen over haar bezoek aan de moskee in Oman lelijk in de vingers gesneden. Het publiek had zich vrij massaal tegen hem gekeerd.

Rustig bladert ze verder in het stapeltje. In enkele kranten komt ze advertenties tegen van prominente roddelbladen. Die zullen ook wel weer uitpakken, maar ze wil de schreeuwerige koppen niet eens lezen. Diep medelijden heeft ze met de stakkers die deze bladen vullen. Het zal je broodwinning maar zijn, iedere week weer nieuwe stukken uit je duim zuigen en de leugen laten regeren.

Plotseling schatert ze het uit. In een van de beschouwingen komt ze een prachtige anekdote tegen. Nee, die kende ze nog niet.

Meteen belt ze Alex. Dit moet ze even delen. Of hij wist dat oma bij haar afscheid aan het kabinet had voorgesteld om alle gevangenen strafvermindering te geven? Als een haas was de toenmalige vicepremier Wiegel daarop naar Soestdijk gereden. Hij had de koningin te kennen gegeven dat het niet zo’n goed plan was. Zelf had hij een beter voorstel. Alle gevangenen een taart laten bezorgen. Hij zou er in slagroom wel een tekst op laten aanbrengen: ”Nog vele jaren….”

Alex komt niet meer bij. „Geweldig. Echt Wiegel”, is zijn reactie.

Hij vraagt haar of ze te zijner tijd ook een wens aan het kabinet zou voorleggen. Daar moet ze nog eens over denken. „Wellicht dat ik tegen die tijd nog eens word uitgenodigd bij de club van hoofdredacteuren.”

„En dan?” wil de kroonprins weten.

„Dan laat ik in kleine kring uit mijn mond vallen: De fantasie regeert.”

Haar zoon schatert. Ma ten voeten uit, denkt hij.