Dit zei ds. H. J. van der Veen, predikant in Sliedrecht, dinsdag op een bijeenkomst van de Hervormde Vrouwenbond over het thema ”Vergeven, verbittering of verbetering”, die werd gehouden in Hervormd Centrum Elim in Nieuwe-Tonge.

De bijeenkomst maakt deel uit van een serie themabijeenkomsten die de Hervormde Vrouwenbond in de maanden januari tot en met maart organiseert in gemeenten door heel Nederland.

„God vergeeft. Al zou u nu de hele dag vergeten, vergeet dit niet. En de prijs voor de verzoening betaalt Hij zelf. Terwijl Hij er geen schuld aan heeft”, zo hield de predikant de ongeveer 200 aanwezigen voor.

Eigenlijk, zo vervolgde hij, zouden we op oudejaarsdag naar het strand moeten gaan. Om na te denken over de vraag: Wat heb ik verkeerd gedaan? En om dan stil te staan bij wat staat in de profeet Micha: God werpt onze zonden in de diepte van de zee. Om zo tot een besef te komen van wat het inhoudt dat God ons onze zonden vergeven wil.

Vergeven, zo legde ds. Van der Veen uit, is een geloofsbelijdenis: „Ik geloof de vergeving van de zonden. Geloven in de vergeving van de zonden, dat is niet een gevoelsartikel maar dat is een geloofsartikel. Wanneer het een gevoelsartikel zou zijn, zou ik het in mijzelf moeten vinden, in mijn gevoel. Maar dat het een geloofsartikel is, betekent: de grond ligt in de belofte van God, dat ligt dus buiten mij vast in Christus.”

De Sliedrechtse predikant ging ook in op de vraag of ons vergeven een voorwaarde is voor de vergeving van God. Hij gaf aan dat dit niet zo is. „God is ons altijd een stap voor, een eeuwigheid voor.” Maar het heeft gevolgen voor iemands leven als iemand werkelijk gelooft dat God hem genadig is. „Als je leeft van vergeving, kan het niet anders of je gaat een ander ook vergeven.”

Jezelf blijven

Ds. Van der Veen stond ook stil bij vergeven tussen mensen. „Wat moet je doen als iemand 
je iets heeft misdaan en de ander komt niet naar je toe om vergeving? Ik denk dat het dan goed is om bij jezelf te blijven en niet te gaan wachten op de dader.”

Hij gaf aan dat het dan het beste is om een „geloofsbesluit” te nemen en in het gebed tot God te zeggen: Ik ben bereid om de ander te vergeven, of hij er nu om komt vragen of niet. „Dat bevrijdt van bitterheid.”

Mevrouw A. Snitselaar, als pastoraal werker verbonden aan pastoraal diaconaal centrum De Herberg in Oosterbeek, ging nader in op vergeven tussen mensen. Zij stelde dat vergeven iets is wat in allerlei situaties in het dagelijks leven naar voren kan komen.

In families kunnen conflicten zijn, bijvoorbeeld over de kerk. Of tussen collega’s op het werk. „Het valt me op dat het woord vergeven vaak wordt gebruikt voor hele grote dingen, zoals incest en misbruik”. Dat is volgens de pastoraal werker niet terecht.

Snitselaar legde uit dat bij vergeven ook hoort dat dingen rechtgezet worden. Zij benadrukte dat dit in de opvoeding al moet worden aangeleerd. „Niet ”kusje over”, er moet eerst eens over gepraat worden. Wat is er gebeurd? Wat is hier misgegaan? En waarom deed dat pijn?” Op die manier, zo vervolgde zij, krijgen kinderen een goed begrip van wat het 
inhoudt dat God zonden vergeeft.

Bij vergeven, zo legde Snitselaar uit, zijn beide partijen actief betrokken. Ter illustratie gebruikte zij het beeld van een inbreker. Die beseft niet wat een inbraak voor het slachtoffer betekent. Dat is zijn gevoel van veiligheid kwijt. Het slachtoffer schrikt ’s nachts op van elk geluid. „Dat heeft die inbreker niet in de gaten, dat moet hem verteld worden.”

Snitselaar waarschuwde verder dat vergeving niet te vroeg gevraagd of te snel geschonken moet worden. Als voorbeeld noemde zij iemand die geld ontvreemd had van zijn werkgever. Zijn vrouw zei meteen dat ze hem alles wilde vergeven. Op deze wijze kreeg hij echter niet de gelegenheid om berouw te tonen en erover te spreken. Later brak hem dat op.

Gevolgen

Vergeven, zo gaf de pastoraal werker verder aan, betekent niet dat de gevolgen van wat gebeurd is verdwenen zijn. Die gevolgen kunnen zodanig zijn dat mensen, ondanks dat zij elkaar vergeven hebben, toch niet als voorheen met elkaar kunnen omgaan. Zij wees op Paulus en Barnabas die, nadat zij ruzie met elkaar hadden gehad, nooit meer samen op reis zijn geweest.