Veel mensen bedriegen zichzelf. Ze zijn verschrikt geweest over hun zonden en bevreesd voor het oordeel en de hel. Ja, zij wensen van harte om getroost te worden en zij hebben hun troost niet weggespoeld met een glas wijn. Ze zijn naar de kerk gegaan en hebben bij een boekverkoper een goed boek gekocht en daarmee hebben ze zich getroost. Ze zijn eerder veel in de herberg geweest. Nu komen ze er nooit meer. Vroeger hebben ze niet veel gebeden. Nu doen ze het dagelijks met een gebedsboekje.Nu klaagt hun consciëntie hen niet meer aan. Nu zijn ze tevreden, al moeten ze sterven. Spreekt de predikant van bekering en verzoening met God, over een gebroken hart en vernieuwing van de geest, zij danken God dat dit reeds voorbij is. Ze stellen dat vast en trekken het niet meer in twijfel en menen dat ze die zee al overgezeild zijn. Ze hebben de zaligheid reeds in hun zak.

Och, geliefden, ze weten nog niet wat het is, verbroken en verbrijzeld te zijn voor God. Ze verlaten zich op hun eigen inbeeldingen en hebben geen andere vastigheid dan hun eigen droom. Zo zijn velen gerust en twijfelen niet aan hun zaligheid. Zij wegen zich met valse gewichten en daarom is hun alles zwaar genoeg. Zij beelden zich in dat ze wel zalig zullen worden. De duivel geeft hun al goede woorden.

Wees gewaarschuwd. Er volgt een kwade beloning.

Jacobus Borstius, predikant te Rotterdam. (Geestelijke geneeskunst, 1655)