„En Zijn Naam Immanuël heten.”

Het is toch wonderbaar, hoe God en de mensen verenigd worden. Er is immers welbeschouwd een kloof, die dit volstrekt onmogelijk maakt. Deze kloof is ontstaan door de zonde. Sedert de zonde in de wereld is gekomen, door de moedwilligheid van één mens, heeft de duivel zich tussen God en mensen geworpen. Van Gods kant laat Zijn heiligheid en Zijn onverbreekbare wet het niet toe dat God en mens verenigd worden. Van ’s mensen kant laat zijn liefde tot de zonde het niet toe. Van Gods kant laat Zijn haat tegen de zonde, van ’s mensen kant laat zijn bittere vijandschap tegen God en zijn haat tegen Gods gerechtigheid het niet toe dat deze beiden worden verenigd.

Van Gods kant wordt betaling geëist voor de misdaad en overtreding, van ’s mensen kant is er een onmetelijke schuld, die de mens niet wil erkennen. Of hij wil die betalen met iets wat voor God geen waarde heeft. Van Gods kant is er toorn en vloek, van ’s mensen kant de dood naar Gods rechtvaardig vonnis. Hoe worden die beiden verenigd, die anders eeuwig gescheiden zouden moeten blijven en hoe blijven zij in eeuwige vrede verenigd, nadat zij voor de eeuwigheid verenigd zijn? Dit geheimenis ligt in de Naam, die ik voor uw oren en harten blijmoedig verkondig. Deze Naam is: Immanuël, God met ons.

H. F. Kohlbrugge,
predikant te Elberfeld
(”Festpredigten”, 1845)