De bitse toon op videobeelden van de persconferentie van Cameron wekken de indruk dat de premier ongekend chagrijnig is.

Zijn verhaal is kort: hij wil niet naar huis met een „verdrag binnen het verdrag” met risico’s voor de „Britse belangen.” Anderen, zoals de Franse president Sarkozy, mogen dat „onacceptabel” noemen en premier Rutte mag spreken van „overvragen”, maar dat verandert niets. Met de euro zelf wil Cameron nooit meedoen, voegde hij eraan toe.

Wie de geschiedenis van de Europese samenwerking kent, herkent het patroon. Frankrijk en Duitsland in het hart van de Europese Unie, wat kleine landen als Nederland daaromheen, en Groot-Brittannië heerlijk vrijblijvend buiten. Hoe harder de andere lidstaten zich ergeren, hoe soevereiner de Britten de hakken in het zand zetten. Zo sleepten Margaret Thatcher en John Major hun ”opt-outs” binnen. Mogelijk waren de Labour-premiers Blair en Brown wat gematigder, hoewel de euro ook voor Brown geen optie was.

Binnen Camerons partij is nog altijd een eurosceptische vleugel. Anderzijds zit Cameron in een coalitie met de pro-Europese Liberaal-Democraten.

De Britse pers sprak vanochtend over de Britse „isolatie.” Maar in de eurosceptische Daily Telegraph noemde iemand Cameron „net zo geïsoleerd als iemand die vlak voor afvaart besloot niet op de Titanic te stappen.”