Eenhoorn noemt het voorbeeld van de eerste dode van het bloedbad in winkelcentrum de Ridderhof „schrijnend.” Zijn stoffelijk overschot lag buiten op de parkeerplaats en werd door familieleden direct herkend. „De hele familie wist dus: Daar ligt onze vader!” Desondanks werd de familie pas uren later officieel op de hoogte gebracht. „Het is echt een idioot voorbeeld van hoe dat dus gaat. De familie weet wie het is, maar als overheid moeten we kennelijk eerst het paspoort tien keer omdraaien om het echt zeker te weten.”

Het zoeken van nabestaanden via de gemeentelijke basisadministratie kostte volgens Eenhoorn te veel tijd. Ook het vrijgeven van namen van gewonden duurde te lang, meent Eenhoorn. Familieleden moesten via rechercheurs op de hoogte worden gebracht. „Terwijl wij alle namen kenden, hebben we om privacyredenen de lippen stijf op elkaar gehouden.”

Het wereldkundig maken van de namen van de slachtoffers, had ook beter gekund. „Je kunt niet meer zeggen: Wij maken geen namen bekend want er is nog een niet geïnformeerd familielid ergens. (…) Als het gezin het weet, waarom moeten we dan nog alle broers, zussen en oma’s ook gematcht hebben voordat we iets kunnen doen?”

Eenhoorn plaatst ook een kritische kanttekening bij de rol die ziekenhuizen speelden rond het drama, waarbij dader Tristan van der Vlis zes mensen doodschoot en daarna de hand aan zichzelf sloeg. Het was voor het beleidsteam onduidelijk in welke ziekenhuizen slachtoffers lagen. „De ziekenhuizen beriepen zich op de privacy van hun patiënten en wilden geen mededelingen doen. Ik vind dat eigenlijk te gek voor woorden”, zo schreef de burgemeester.

Gertjan Bos, hoofd van de inspectie, constateerde in een onlangs verschenen rapport al hetzelfde en wees er op dat het probleem ook speelde bij de fatale aanslag op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn.