Radar beschouwt dit als zorgwekkend omdat in voorgaande jaren nooit een klacht is ingediend tegen de Rotterdamse spoorwegpolitie. In 2002 daalde het aantal discriminatieklachten in heel Rotterdam zelfs met 15 procent. Landelijk daalde het aantal klachten maar met 3 procent.

Bij een van de klachten betrof het een bejaarde Antilliaanse man die in de rij stond om een kaartje kopen. Politieagenten vroegen hem het station te verlaten en toen de man dit weigerde, werd hij opgepakt en bekeurd wegens verstoring van de openbare orde. Toen de politie reageerde op de klacht van Radar en de Antilliaan grotendeels in het gelijk stelde, was de man, een kankerpatiënt, reeds overleden.

Radar acht discriminatie nog niet bewezen maar klaagt over de lange wachttijden. Een woordvoerder van het Korps Landelijke Politiediensten, waaronder de spoorwegpolitie valt, vindt ook dat de klagers te lang moesten wachten en betreurt dat. „In die tijd waren er flinke reorganisaties bij de Rotterdamse spoorwegpolitie waardoor de klachten niet binnen de voorgeschreven termijn van tien weken werden afgehandeld. Dat is geen excuus maar verklaart wel waarom een en ander zo lang op zich heeft laten wachten. Het is ook niet de bedoeling dat dit vaker gebeurt.”

Over eventuele discriminatie is de woordvoerder stellig: „Bij drie klachten kun je niet spreken van een bepaalde tendens of over een nieuwe aanpak door andere normen en waarden. Het is voorlopig eerder toevallig te noemen dat deze zaken in Rotterdam plaatsvonden. Maar natuurlijk nemen we alle klachten over discriminatie uiterst serieus.”