Eerst wat feiten, aan de hand van een korte sfeertekening. Het is donderdagavond, 10 november. De gemeenteraad van Den Haag bespreekt de emancipatienota van CDA-wethouder Klein. Hoewel er flinke verschillen in benadering zijn tussen bijvoorbeeld GL en PVV, is er op hoofdlijnen tussen de maar liefst twaalf raadsfracties weinig verschil van mening. Emancipatie van vrouwen en homo’s is een ontzettend belangrijk thema. Fantastisch dat deze wethouder daar zo hard aan trekt. Hier of daar kan er misschien nog een tandje bij. Maar in de grote lijn is het dik in orde, zodat van de 45 raadsleden er slechts één tegen de nota stemt, te weten de vertegenwoordiger van Islam Democraten Den Haag.

De fundamentele eensgezindheid betreft eveneens het besluit van het college om de gewetensbezwaarde trouwambtenaar W. J. Pijl uit zijn functie te ontheffen. Geen enkele fractie uit kritiek. Sommigen, zoals de woordvoerder van het CDA, wijden in hun toespraken geen enkel woord aan de gebeurtenis (die deze avond toch in alle nieuwsuitzendingen was). Zwijgen betekent hier onmiskenbaar toestemmen. Anderen, zoals GL, zijn wel degelijk ‘kritisch’. Maar dan in de trant van: „Beste wethouder, hoe kan het nu toch zijn dat wij lange tijd niet op de hoogte waren van het bestaan van zo’n verfoeide weigerambtenaar in onze keurige stad? Wilt u dat snel aan ons uitleggen?” Klein maakt zijn excuses. In de geest van: „Sorry, ik wist het ook niet. Maar tóen ik het wist, heb ik meteen m’n plicht gedaan!”

Tot zover de sfeertekening. Nu de toepassing, in vier punten:

1. Koekoek eenzang

De situatie in de gemeente Den Haag laat zien dat, wanneer orthodoxe partijen als CU en SGP ontbreken, er een wezenlijk geluid ontbreekt. Dan wordt er blijkbaar door niemand meer gesproken vanuit een open Bijbel. Dan doorbreekt ook niemand meer de pensé unique over gelijke behandeling en het homohuwelijk, dan verschraalt op dit punt het politieke debat en klinkt alleen nog een beklemmende koekoek eenzang.

Iets hiervan gaat Nederland ook op nationaal niveau meemaken wanneer, bijvoorbeeld door drastische verkleining van het parlement of door een verbod op de SGP, het geluid van bijbelgetrouwe partijen gesmoord zou worden.

2. Scheuren in CDA-bastion

De tweede les is dat het gat dat op deze wijze valt, door het CDA niet vanzelfsprekend wordt opgevuld. Getalsmatig is de partij in sommige plaatsen nog maar een schim van wat zij was. Met name de grote steden –slechts drie van de 45 zetels zijn in Den Haag voor het CDA– tonen wat ook aan het Binnenhof het voorland van de christendemocratie is.

Maar ook inhoudelijk is de partij niet meer het bolwerk waarop orthodoxe christenen kunnen steunen. In bijvoorbeeld de Haagse CDA-gemeenteraadsfractie zijn nog wel degelijk serieuze christenen actief (Van Vroonhoven-Kok: rooms-katholiek; Rambaran: Zeister Broederschap; Bakker: lid van de plaatselijke gereformeerde gemeente), maar dat leidt niet meer tot een onvoorwaardelijk opkomen voor de gewetensbezwaarde ambtenaar.

3. Ruzie is funest

De meest beschamende les is dat CU en SGP het feit dát ze niet meer in de Haagse raad zitten, aan zichzelf te wijten hebben. Bij samenwerking zouden ze in 2010 een zetel hebben bemachtigd; nadat ze door ruzie uiteen gingen, ging de zetel verloren. Quis non fleret?

4. Politiek is niet alles

Aan het slot nog een wat meer opbeurende les: het einde van de participatie door orthodox-christelijke partijen betekent niet per se ook het volledige einde van het Bijbelse getuigenis in ‘s lands vergaderzalen. Afgelopen donderdag liet een vertegenwoordiger van negen Haagse kerken in de vorm van het zogeheten “inspreken” een onvervalst “Zo zegt de Heere…” horen. Zulke vormen van getuigen blijven, hopelijk, nog een tijd lang mogelijk.