In een brief aan minister Gerd Leers, die zich boog over zijn verblijfsvergunning, schreef Mauro deze zomer hoe hij in Nederland kwam. „Ik ben op het vliegtuig gezet door mijn ouders. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Ze hadden niet gezegd dat ik in mijn eentje naar een ander land zou gaan vliegen.”

Hij noemt het in die brief heel moeilijk om in een pleeggezin te komen, waar iedereen voor hem wilde zorgen. „In die tijd heb ik veel moeten huilen. Ik liep alleen maar rond met de vraag waarom ik weggestuurd was door mijn ouders.”

Langzaam wordt hij onderdeel van het gezin en begint hij zich Nederlander en Limburger te voelen. Hij gaat naar school en meldt zich aan bij voetbalvereniging SV Oostrum. Deze zomer verhuist hij naar Eindhoven.

Ondertussen speelt op de achtergrond de mogelijke uitzetting naar Angola. De schrik slaat om zijn hart als een uitspraak van de Raad van State negatief voor hem uitpakt. Er gloort nog hoop, maar dan moet Leers een uitzondering voor hem maken.

Die komt er niet. „Ik heb hier een kans op een goede toekomst. Ik spreek de taal van mijn geboorteland bijna niet meer. Als ik daar ben zal ik helemaal opnieuw moeten gaan beginnen met mijn leven. Alleen al van het denken eraan krijg ik rillingen over mijn lichaam. Ik ben bang dat ik het daar niet zal redden.”