2011: Liberiaanse presidente Ellen Johnson Sirleaf, haar landgenote Leymah Gbowee en de Jemenitische activiste Tawakkul Karman voor „hun geweldloze strijd voor de veiligheid van vrouwen.”

2010: Liu Xiaobo (China) voor „zijn lange en geweldloze strijd voor fundamentele mensenrechten in China.”

2009: Barack Obama (Verenigde Staten) voor zijn „buitengewone inspanningen de internationale diplomatie en samenwerking tussen volkeren te versterken.” President van de VS sinds januari 2008.

2008: Martti Ahtisaari (Finland) voor zijn inzet om internationale conflicten op te lossen. Droeg onder meer bij aan vrede in Namibië, Atjeh en Kosovo.

2007: Al Gore (Verenigde Staten) en de VN-organisatie IPCC, omdat zij mensen informeren over het gevaar van klimaatverandering. Al Gore heeft de documentaire An Inconvenient Truth, over de opwarming van de aarde, gemaakt.

2006: Muhammad Yunus en zijn Grameen Bank (Bangladesh), de grondleggers van microkredieten.

2005: VN-atoomwaakhond IAEA en hoofd Mohamed ElBaradei (Egypte) „voor hun inzet om te voorkomen dat kernenergie wordt gebruikt voor militaire doelen en om te waarborgen dat vreedzame kernenergie zo veilig mogelijk wordt gebruikt.”

2004: Wangari Muta Maathai (Kenia), omdat zij zich heeft ingezet tegen ontbossing en voor duurzame ontwikkeling, democratie en vrede. Zij kreeg de prijs als eerste Afrikaanse vrouw en overleed eind september 2011.

2003: Shirin Ebadi (Iran), een mensenrechtenactiviste en juriste die zich heeft ingezet voor vrouwen en dissidenten in haar land.

2002: Jimmy Carter (Verenigde Staten), „voor decennia van onvermoeibare inzet om vreedzame oplossingen voor internationale conflicten te vinden, democratie en mensenrechten te bevorderen en economische en sociale ontwikkeling te stimuleren.”