Sloofs leven was defensie, veertig jaar lang. En zijn huis ook. „We wonen hier bijna 61 jaar. Ik heb de woning zo’n twintig jaar geleden gekocht; in de tijd dat ik met pensioen ging. Ook de andere huizen die defensie hier had, zijn afgestoten.”

De landmacht vertrekt, de luchtmacht blijft, als het aan minister Hillen ligt. Sloof kwam in Nieuw-Milligen „als jong monteurtje”, hij werd gepensioneerd als hoofd inspectie van de militaire voertuigen. „Ik heb het hier ontzettend goed gehad.”

Zijn woning, een eeuw oud, gaat grotendeels schuil onder hoog geboomte. De achtertuin grenst aan het militaire kamp. „Toen we hier kwamen wonen, was het minder begroeid”, zegt mevrouw Sloof. En ook minder beveiligd: „Je kon gewoon over het kamp naar Garderen fietsen; dat scheelde een stuk omrijden. Op een keer mocht ik er niet door; prins Bernhard was er. Ik zei: Nou? Die neem ik echt niet mee, achter op de fiets.”

Het kamp bood tal van mensen uit de omgeving werkgelegenheid. „Er komen nog steeds personeelsbusjes uit Ede en Apeldoorn”, zegt Sloof. Vorig jaar werd de historie van het legerterrein geboekstaafd. „Daar heb ik veel materiaal voor aangeleverd. Ze zullen het gebied wel teruggeven aan de natuur.”

Dat is ook de gedachte van 
C. W. Bronkhorst, die in Meerveld, aan de andere kant van het kamp, een kruiwagen achter een oude boerderij langsduwt. „Huizen zullen ze er niet bouwen.” Op Kamp Nieuw-Milligen is hij nogal eens geweest. „Vroeger gingen we er voetballen. Later zat ik bij de brandweer in Uddel. Dan hadden we op het kamp wel eens een oefening met het korps van de kazerne. Buiten het kamp was het ons gebied, maar als het nodig was, hielpen ze ons.”