„…en Zichzelven voor mij overgegeven heeft.”
De hoogste trap der liefde, waardoor de tweede tafel der wet verbonden wordt, is dat wij onze naasten liefhebben als onszelf. Zo hoog kunnen wij het echter in deze staat van onvolmaaktheid niet brengen. Wat moeten wij dan denken van de liefde van Christus? Hij heeft arme zondaren nog liever gehad dan Zichzelf. De overgave van Zichzelf voor de verloren wereld is er een alleruitmuntendst bewijs van.

Hiervandaan is het ook, dat dit stuk zo dikwijls in de Heilige Schrift als een zo uitstekend bewijs van Zijn alles overklimmende liefde tot zondaren voorkomt. Geen wonder dan dat Paulus, nadat hij gesproken had van Zijn liefde tot hem als een zondaar, er nu op laat volgen: „…en Zichzelven voor mij overgegeven heeft.” Dit wonderlijke bewijs van de liefde van de Heiland, deze overgave van Zichzelf voor arme zondaren, zullen wij nader overwegen. Waarlijk een uitnemend en gewichtig stuk, onze beschouwing overwaardig, maar ook een zo uitmuntend, verheven stuk. De fijnste trekken van het kunstigste penseel geven ons daarvan slechts een grove schets.

Theodorus Avinck,
ouderling te Utrecht

(”Praktikale verhandelingen II”)