In een begeleidend briefje schrijft hij dat hij begin jaren ‘50 als zwartrijder een rit met de trein heeft gemaakt. Dat was toen uit pure noodzaak: hij had geen geld voor een kaartje, zo schrijft Latkovic. Maar nu hij „aan het eind van zijn levensreis de balans opmaakte” bleek er nog een rekening open te staan, waarop hij deze alsnog betaalde.

De spoorwegen hebben geprobeerd hem het geld terug te geven omdat de overtreding allang verjaard is. Maar zonder succes: Latkovic weigert het aan te nemen want dan klopt immers zijn balans niet meer.