„Er is bij veel mensen een enorme schrik, maar ik hoorde ook over heldhaftig gedrag. Een gehandicapte man die door bouwvakkers in een laken werd gewikkeld en als een worstje de trap af werd gedragen. Er was ook menselijke saamhorigheid en de ‘call of duty’ die ik zo goed ken uit de zorg.”

Veldhuijzen zag slachtoffers in het zorgcentrum Hof van Batenstein. „In bedjes, in een grote hal. Heel aandoenlijk.” In de hulpverlening en de saamhorigheid tussen slachtoffers, familie, personeel en hulpverleners zag ze „iets verdrietigs, maar ook iets heel hoopgevends”.

Aangrijpend waren de verhalen van slachtoffers, over de man die in een laken gewikkeld werd gered door de bouwvakkers maar nog geen tijd had gehad zich aan te kleden. „Hij vertelde dat er foto’s zijn gemaakt, toen begon hij te huilen.” Anderen waren beter af: „Een demente vrouw die het deels alweer vergeten was. Zij heeft gezelligheid ervaren, dat is het navrante.” Of een mevrouw van 100. „Ze zei: ik ga vandaag niet huilen. Zo dapper.”