Enkele duizenden Egyptenaren verzamelden zich de afgelopen dagen opnieuw op het Tahrirplein. Onder het motto ”Vernieuwing van de revolutie, ter ere van de martelaren”, riepen de demonstranten om de vrijlating van gevangen activisten. Ook zijn de demonstranten boos over de mogelijke vrijlating van topmensen van het oude regime, zoals de afgezette president Hosni Mubarak en zijn twee zonen, die worden beschuldigd van corruptie en machtsmisbruik.

De hervormingsbeweging blijkt een wonderlijk mengsel van het oude regime, fanatieke islamitische salafisten en de moslimbroederschap. Dat alles met de steun van de legerleiding en de veiligheidsdiensten, die terugvallen in hun oude gewoonten.

Het overgrote deel van de revolutionairen is nog steeds boos, vooral op het leger. Indien de noslimbroeders naar verwachting na de verkiezingen in september de macht krijgen, zullen er heftige botsing volgen. Ook zijn de revolutionairen boos, omdat veranderingen uitblijven.

Inmiddels is Suzanne Mubarak vrijgelaten nadat bleek dat haar villa in Heliopolis (een oostelijke wijk van Caïro) eigendom is van een ondernemer en dat de banktegoeden van de voormalige first lady alleen worden besteed aan goede doelen.

Later werd gezegd dat Hosni Mubarak een brief zou hebben ondertekend waarin hij verklaart afstand te doen van al zijn bezit in Egypte. Dat zal allemaal worden afgestaan aan de autoriteiten. Mubarak ligt als gedetineerde in het ziekenhuis in Sharm-al-Sheikh, op beschuldiging van machtmisbruik en geweld tegen de bevolking.

Geruchten over zijn vrijlating bood voedsel aan de theorie dat hij zich alleen ziek hield om aan zijn detentie in de Toragevangenis te ontkomen. De Hoge Raad van de Strijdkrachten kwam direct met een krachtige ontkenning dat hij oud-president Mubarak amnestie zou willen verlenen. Het onderzoek zou doorgaan zoals gepland.

Ondanks deze verklaring roepen de activisten nu op tot een tweede revolutie komende vrijdag. Speciaal daarvoor is een Facebookpagina geopend.

Op het groene hart van het Tahrirplein verzamelden zich vorige week zo’n honderd mensen om te betogen voor de vrijlating van de activist Tarek Shalaby en 135 andere burgers die door het leger zijn opgepakt. Anderen werden vorige week zondag hardhandig gearresteerd tijdens een pro-Palestijns protest voor de Israëlische ambassade. Het brute optreden volgde op een reeks harde optredens de afgelopen maanden.

De demonstranten eisen dat er een einde komt aan het klakkeloos arresteren van burgers. Iedereen is bezorgd over de vele mensen die door het leger gevangen zijn gezet. Het is ironisch dat er ook na de revolutie nog steeds mensen worden gevangengezet en gemarteld.

Ook voor het gebouw van de Egyptische staatstelevisie ging het de afgelopen twee weken behoorlijk mis. Demonstranten die opkwamen voor religieuze gelijkheid werden daar aangevallen door ‘criminelen’, zonder dat de aanwezige militairen ingrepen. Ook op het Tahrirplein werden protesten met grof geweld uiteengedreven door het leger, bereidwillig geholpen door schijnbaar toevallig rondlopende ‘criminelen’. Die ‘criminelen’ zijn groepen van meestal jongeren die volgens de revolutionairen door leden van het oude regime zijn ingehuurd om chaos en angst te creëren.

De woede van de revolutionairen is, hoewel soms naïef, wel begrijpelijk. Feitelijk is de beweging uiteengevallen in twee delen. Een deel dat zich bezighoudt met vrijheid en een deel dat zich inzet voor de bestrijding van corruptie. De activisten van het eerste uur, vooral de jongeren, moeten zichzelf maar redden. Terwijl het hun ondertussen steeds moeilijker wordt gemaakt om te protesteren.

De militairen bekommeren zich momenteel meer om de macht dan om de voortgang van de revolutie. De komende maanden worden er botsingen verwacht tussen het volk en het huidige regime. Mohamed Waked van de Revolutionaire Socialisten Beweging is niet verbaasd. „Ik denk dat de eerste botsing met Hosni Mubarak nog niets is vergeleken met volgende botsingen. Alle signalen wijzen daar op. Wat er nu gebeurt is niet de wil van het volk, maar die van de militairen, die deel uitmaakten van het oude regime.”

Amr Ezzat, van de Vereniging van Progressieve Revolutionaire Jeugd, ziet ook dat de revolutionairen het land niet regeren, maar blijft optimistisch: „Deze revolutie is anders dan alle andere, omdat er nog geen nieuwe leider is. Het leger is een onderdeel van het regime en is niet de beschermer van de revolutie. Ik zeg niet dat ze samenzweren tegen de opstand, ik denk gewoon dat ze in een lastig historisch, politiek parket zitten en moeten improviseren. Ze zijn immers geen politieke organisatie.”