Barié, een bloem in de knop gebroken, studeerde ook bij Guilmant, en tussen de muzikale werelden van deze twee meesters beweegt zich zijn kleine orgeloeuvre. Jean-Pierre Leguay (1939) nam het op op zijn orgel in de Notre-Dame in Parijs, en vulde het aan met werken van een eveneens relatief onbekende en rijk getalenteerde landgenoot, Joseph-Guy Ropartz (1864-1955). De cd brengt de wereld van de Franse romantiek verder in kaart, en biedt daarmee onbetwist documentaire meerwaarde.

Eigenlijk dekt het Viernecitaat beter de lading dan de titel van de cd: beide componisten zijn behoorlijk zwaar op de hand, en de ingetogen meditatieve stukken hebben de overhand. Van de ”Trois pièces” opus 7 van Barié duurt het Lamento het langst. De strijkers van Cavaillé-Coll en de nuchterder grondstemmen vormen een berustende dialoog, maar worden aan het slot aangevuld met ontroerend heldere fluiten, die deze klacht in ijle hoogte laten uitdoven. In de Elégie klinken prachtige liedfragmenten op vanuit de meditatie, als boodschap van gene zijde. De grootse Symphonie opus 5 heeft als zwaartepunt het uitgesponnen Adagio, waarin even een flits van zwierige inventiviteit à la Widor opduikt. Heel vermakelijk is het grillige Intermezzo, waarmee Barié zich een eigenzinnig Vierneleerling toont, net als in de Final.

De Prélude funèbre en de Fantaisie in a van Ropartz zijn serene hommages aan de vereerde leermeester Franck: diens Choral 1 en 2 en Fantaisies trillen mee. Het spel van Leguay is in één woord voorbeeldig, evenals de opname.

Jean-Pierre Leguay – Splendeur & Elégance à Notre-Dame de Paris – Augustin Barié, Joseph-Guy Ropartz; Festivo (6962252); € 19,75; www.festivo.nl