Column: Eindelijk een keer Psalm 150 oprecht zingen
Daar zit een verhaal in! Zo’n enthousiaste uitroep is niet zelden het slot van een gesprek waarin een collega-journalist vertelt over een persoonlijke ervaring. Of dat verhaal er echt komt, hangt van veel dingen af, maar feit is dat journalisten zich graag laten voeden door ervaringen uit het leven van alledag die opvallend, ludiek, tragisch, onbegrijpelijk of zelfs bizar zijn.
Waar een verhaal in zit –ik weet het uit ervaring– is de manier waarop kerkenraden van orthodoxe snit met koren en muziek omgaan. Vooropgesteld: er zijn veel gemeenten waar alle ruimte is voor een levendige muziekcultuur, tot en met de uitvoering van een Bachcantate toe, met op de kansel een bevindelijke predikant als meditator. Het kerkkoor en jongeren die een instrument bespelen, zijn van harte welkom om in het eigen bedehuis hun zorgvuldig ingestudeerde klanken ten gehore te brengen. Zo hoort het. Muziek heeft niet voor niets een prominente plaats in de Bijbel.
Voorbeelden van niet te doorgronden beleid op dit gebied zijn er ook. Een greep uit de praktijk. In gemeente A zijn tijdens uitvoeringen alleen fluiten toegestaan, in B mag het koor wel gezangen zingen, maar het publiek niet, in C zijn maximaal zeven instrumenten per keer als begeleiding toegestaan en in D is een vocale solist welkom, zolang hij z’n stem verheft in combinatie met het koor.
Gemeente E slaat alles: daar mag niets, op muziekgebied. Het gemeentekoor wordt voor uitvoeringen verbannen naar de hervormde dorpskerk, want optreden in het eigen, afgescheiden kerkgebouw zou een ontwijding ervan zijn. Kennelijk hebben de broeders er geen moeite mee als dat met een ander godshuis wel gebeurt. Of vinden ze dat de dorpskerk al ontwijd is vanwege de wind van leer die daar waait?
Intussen trompetten de reformatorische jeugdbonden hoe belangrijk het is dat jongeren zich met verantwoorde muziek bezighouden. Het liefst actief als zanger of speler, om tegenwicht te bieden aan de dominante popcultuur. In hun eigen landelijke blad lezen jongeren hartstochtelijk geschreven artikelen over de schone kunst van klassieke en geestelijke muziek. Op het moment echter dat ze zich, al of niet met hun instrument onder de arm, bij de plaatselijke kerkenraad melden, gaat de deur dicht. Hoezo elkaar tegenwerken?
Er zit een verhaal in dit willekeurig en door angst voor verwereldlijking gevoed dogmatisme. Ik hoop echter dat het verhaal er nooit hoeft te komen, maar dat alle kerkenraden na het lezen van dit stukje de deuren wijd openzetten voor verantwoorde muziek in eigen huis. Dan kunnen we eindelijk een keer Psalm 150 oprecht zingen.
