Ds. W. van Weelden woont in Oud-Alblas schuin tegenover de oude Dorpskerk. „Het is hier een kleine dorpsgemeenschap van zo’n 2000 zielen. Er is oog voor elkaar en dat merk je in positieve zin ook in de kerkelijke gemeente.” Over het kerkbezoek heeft de hervormde gemeente niet te klagen, meldt de pastor loci. „Al moeten we natuurlijk wel constateren dat er de afgelopen decennia een heel dorp is bijgebouwd terwijl je dat in het kerkbezoek helaas niet terugziet.”

Aan niets tekort, constateert hij, terugkijkend op zijn ambtsbediening. „Aan niets tekort dan aan dankbaarheid.”

Zijn weg door de kerk was de afgelopen 25 jaar –volgens hemzelf vanwege de ligging van de gemeenten die hij diende– voor velen minder consistent dan zijn prediking. Zijn eerste gemeente was het Groningse Stedum, een vanouds rechts-confessionele gemeente. Daarna volgden de hervormde gemeenten van Rockanje, Ridderkerk-Bolnes en Oud-Alblas.

Zijn huidige standplaats wordt volgens ds. Van Weelden gekenmerkt door het feit dat er één kerk staat, één school is en één predikant. Glimlachend: „En dat bedoel ik dan natuurlijk niet in de zin dat die opsomming naar een climax gaat. Het is om aan te geven hoezeer het hier nog een eenheid is, hoe er toch nog beslag ligt van het Woord.”

Landelijke bekendheid kreeg de predikant tijdens zijn zevenjarig voorzitterschap van de hervormde classis van Alblasserdam. Net voor de kerkvereniging van 2004 stelde deze classis het zogenoemde Convenant van Alblasserdam op. Het convenant, dat ondertekend kon worden door hervormde gemeenten in het hele land, stelt dat de ondertekenende gemeenten zich ten principale alleen gebonden achten aan de gereformeerde belijdenisgeschriften zoals die zijn opgenomen in de grondslag van de Protestantse Kerk.

Ds. Van Weelden: „We mogen zeggen dat de Heere dat convenant heeft willen zegenen. Dat is niet onze verdienste en we moeten er allemaal ook maar niet te hoog van opgeven. Wat er rond 2004 gebeurd is in onze gemeenten was zeer ingrijpend en uiterst verdrietig. Maar misschien mogen we zeggen dat de scheur, mede door dit convenant, niet groter is geweest dan hij is geweest.”

Inmiddels hebben zo rond de honderd hervormde (wijk)gemeenten het convenant opgenomen in hun plaatselijke beleidsplan. Volgens ds. Van Weelden was het convenant niet bedoeld om de luthersen weg te zetten. „Het was geen woord over anderen, maar over onszelf. De classis maakte richting de synode duidelijk op welke grondslag wij staan en blijven staan en hoe wij onze plaats wilden innemen in de Protestantse Kerk. En als dat niet mocht op deze manier, dan moesten ze óns er maar uitjagen. Het omgekeerde gebeurde echter. Het moderamen bevestigde dat je op deze manier in de Protestantse Kerk kon staan en dat is de afgelopen jaren ook bevestigd.”

In de Protestantse Kerk in Nederland wil ds. Van Weelden „kerkelijk” staan, zoals hij het zelf noemt. „De generale synode van de Protestantse Kerk heeft, om een beeld te gebruiken, een ruime broek aan en wij doen er een riem om en die snoeren we een paar gaatjes strakker. Want met veel zaken die in onze kerk gebeuren en geleerd worden, hebben wij niets.”

De discussie die momenteel weer gevoerd wordt over een mogelijke classicale herindeling, volgt ds. Van Weelden wel. „Maar ik zie het toch meer als een reorganisatie dan om een manier te vinden hoe we op een zo goed mogelijke wijze het Woord van God tot klinken brengen. Met zo’n reorganisatie is overigens op zich niets mis. Ik weet dat er grote classes zijn met veel orthodoxe gemeenten die nu een even grote stem op de synode hebben als veel kleinere classes. Maar als je gaat praten over invloed dan heb je het over macht. En als het gaat over macht, gaat het erom dat je mensen wilt bewegen net zo te gaan denken als je zelf doet. En dat is volgens mij niet de goede manier. In deze dingen is mijn lijn veel meer het opzien naar de Heere God. Daar horen begrippen bij als wachten, verwachten, uitzien, dulden, dragen.

Ik verlang niet naar de dag dat de kerk de evenredige vertegenwoordiging van het grondvlak invoert. Het is de Heere Die regeert en in de kerk is de theocratie belangrijker dan de democratie. Wat is het goed te kunnen zeggen bij het nemen van besluiten in de kerk: Dit heeft de Heilige Geest en ons goedgedacht. Daar verlang ik naar.”