Wie de componist vooral kent van zijn latere pianowerken –contemplatief, berustend– zal moeten wennen aan de energie en de virtuositeit van deze jongeman, die met de beide sonates zijn opwachting maakte bij de familie Schumann. Robert Schumann was zó onder de indruk van Brahms’ spel en composities dat hij er een lovend artikel in zijn tijdschrift aan wijdde.

Melnikov speelt deze werken, en ook het Scherzo opus 4, met verve. Technisch heeft de Rus alles ervoor in huis, en met een eigenzinnige interpretatie is niets mis. Wel heb ik meer dan eens de partituur geraadpleegd of Brahms inderdaad zo veel arpeggio’s voorschrijft als Melnikov laat horen. Dat is dus niet het geval. Dat hij toch arpeggio’s speelt, heeft alles te maken met het instrument waarop hij speelt, en waarop je die speelwijze nodig hebt om bepaalde tonen van het akkoord beter te kunnen accentueren. Het is een Bösendorfer uit 1875.

In het boekje wordt uitvoerig verantwoord waarom voor dit instrument gekozen is en meestal wordt het als een pre gezien wanneer muziek op een authentiek instrument ten gehore wordt gebracht. In dit geval moet ik bekennen dat ik het daarmee niet eens ben. Mijn oude opnamen op een moderne vleugel klinken in de fortepassages echt beter, minder metalig en schel.

Het kan natuurlijk ook aan de opnametechniek van Harmonia Mundi liggen, maar ondanks het imponerende spel van Melnikov bleef bij het luisteren een verlangen knagen naar de fijnzinnige DG-opname van Zimerman.

Brahms – Sonatas nos. 1 en 2 – Scherzo op. 4; Alexander Melnikov, piano; Harmonia Mundi (HMC 902086); € 22,99.