Kamerleden zelf maakten donderdag in de zaal en via Twitter grapjes over die lange lijst. „Als we nu een spoeddebat aanvragen, komt dat misschien pas in het najaar aan bod”, galmde het door de zaal. Via Twitter droeg CDA’er Pieter Omtzigt zijn steentje bij aan de discussie: „De beste manier om het ergens niet over te hebben, is een spoeddebat aanvragen.”

Volgens de zegsman is de naam spoeddebat een ongelukkige term. Hij spreekt liever van een ‘dertig leden debat’. Daarmee refereert hij aan het gegeven dat een dergelijke vergadering al op de rol komt als dertig leden van de 150 Tweede Kamerleden dat wensen. Ook de term ‘minderheidsdebat’ benadert volgens hem de bedoeling van zo’n vergadering beter.

Het debat koppelen aan de de term ‘spoed’ kan willekeurige volgers van het Kamerwerk dus op het verkeerde been zetten, al probeert Verbeet binnen het lijstje wel te schuiven met zaken die de meeste haast hebben. Maar ook dat wil niet altijd lukken. Zo heeft ze te maken met de beschikbaarheid van bewindslieden.

Een plotseling gat in het vergaderschema van de Kamer, zoals donderdagmiddag, kan niet altijd soelaas bieden. Soms zitten bewindslieden dan juist in een ander debat of in het buitenland. De gewenste Kamerleden moeten in zo’n geval ook maar net kunnen en de Kamer probeert ook rekening te houden met publiek dat bij zo’n vergadering aanwezig wil zijn. Die mensen kunnen niet opeens komen opdraven als er een gat in het schema opdoemt.

Aangevraagde spoeddebatten kunnen opeens van het lijstje verdwijnen als een gewenste brief van de minister over het onderwerp binnenkomt. Maar ook kan de kwestie in een gewoon overleg worden afgehandeld. Soms is het aanvragen van een spoeddebat dan ook een middel om snelle behandeling in een Kamercommissie af te dwingen.