Iedereen weet dat in een aantal landen waar de moslims een groot deel van de bevolking uitmaken de sharia geldt als wetboek. Deze is gebaseerd op de Koran en op uitspraken van islamitische rechtsgeleerden. Zij kenmerkt zich door strenge, soms middeleeuws aandoende bepalingen. De sharia heeft vooral betrekking op een beperkt aantal rechtsgebieden: familierecht, enkele strafrechtelijke delicten, oorlogs- en contractenrecht en ten slotte de juridische positie van niet-moslims en vrouwen.

Inmiddels is ook bekend dat in sommige westerse landen moslimimmigranten onderling de sharia gebruiken om conflicten te beëindigen of om overeenkomsten te sluiten. Pogingen van deze moslimgroepen om hun wetgeving voor hun eigen gemeenschap erkend te krijgen door westerse overheden hebben tot op heden geen resultaat gehad. Vooralsnog lijkt het ook nog niet denkbaar dat moslims in de westerse wereld zo veel te zeggen krijgen dat ze hun wetten kunnen opleggen aan de bevolking. Daarvoor is hun getal te klein.

Dit neemt niet weg dat wel degelijk de angst bestaat dat er zo’n moment kan komen. De ontwikkelingen in moslimlanden, de sterke groei van de islamitische gemeenschap in West- Europese landen en –daarmee samenhangend– het groeiende zelfbewustzijn van die groep, dragen daaraan bij.

De twee leiders van de CU bepleiten nu in de Grondwet een preambule op te nemen waardoor er voor de sharia geen plaats is in de wetgeving van ons land. Op die manier willen zij de fundamentele waarden en vrijheden van onze rechtsstaat beschermen.

Moslims moet daarmee duidelijk gemaakt worden dat ze hun regels slechts kunnen toepassen op interne aangelegenheden, bijvoorbeeld binnen de moskee, en dan alleen binnen de kaders van de Nederlandse wetgeving.

Het idee van Rouvoet en Kuiper verdient zeker nadere overweging. De borging van onze rechtsstaat is een aangelegen punt. De geschiedenis heeft geleerd dat die niet stevig genoeg kan zijn. Het bewijs is dat in de eerste helft van de vorige eeuw verschillende democratieën aan dictators de kans boden om langs legale weg aan de macht te komen. Vervolgens werden de democratische rechtsregels binnen de kortste keren om zeep geholpen.

Een preambule zoals de CU-leiding voorstelt heeft echter slechts dan zin als niet alleen wordt gezegd dat de sharia verboden is, maar ook wat de richting dan wel is. Onmisbaar daarbij is een verwijzing naar de joods-christelijke traditie die bepalend is geweest voor de geschiedenis en de rechtsontwikkeling in ons land. Die historische achtergrond geeft immers de juridische regels en grondwettelijke vrijheden in ons land hun eigen kleur. Dat mag niet uit het oog verloren worden, Zeker niet in een tijd waarin volgens velen godsdienst zich verre van het politiek bedrijf moet houden.