„Henk was zover gekomen dat hij op zijn werk helemaal niet meer bad voor het eten. De meesten van zijn collega’s deden dit ook niet hoewel ze over het algemeen wel kerkelijk waren. Toen kreeg hij verkering met een meisje dat van dezelfde kerkelijke richting was als hij. In één van de eerste, fijne gesprekken, kwam ook het werk van Henk aan de orde. Je kon merken dat het niet-bidden hem toch niet lekker zat. Hij vertelde het haar eerlijk… Zij vond dat hij wél moest bidden. Henk beloofde dat hij het zou gaan doen, maar beloven is nog iets anders dan het ook werkelijk uitvoeren. Het viel niet mee om er weer mee te beginnen. Steeds zocht hij naar een mogelijkheid om over die drempel heen te komen. Die mensenvrees aan de ene kant. Maar aan de andere kant de belofte aan zijn meisje!

Wat mooi om zo de goede invloed van een meisje te merken! Vind je ook niet? Het kan ook andersom: dat de jongen het meisje ten goede beïnvloedt. Of vrienden of vriendinnen elkaar. Sámen gaan voor een zaak. Sámen sta je altijd sterker!

Maar Henk vond het érg moeilijk. Hij vroeg in alle eenvoudigheid of de Heere hem wilde helpen. Toen dácht hij een oplossing gevonden te hebben. Hij schreef: „Als het etenstijd was, zorgde ik dat ik als eerste aan tafel zat. Zo kon ik beginnen met bidden zonder dat iemand het merkte.” Maar nee, zo mocht hij het niet oplossen.

Hij zou toch écht voor zijn principe uit moeten komen. Ook dát werd door de Heere bestuurd. Wat gebeurde? „Ik zat al te eten toen een collega binnen kwam en tegen mij zei: „Hij begint zomaar te eten zonder te bidden!” Toen kreeg ik vrijmoedigheid om te zeggen dat het onze plicht is om te bidden voor het eten. En vanaf dat moment heb ik het ook steeds gedaan. Daaraan kun je zien dat de Heere je écht kan helpen in de nood.”

Stuurloos kwam het cruiseschip stil te liggen voor de kust van Mexico. Uitgangspunt voor een column in Idea (gemeenteopbouwblad van de Evangelische Alliantie), van de hand van René van Loon, predikant in Capelle aan den IJssel.

„Op de Carnival Splendor had een brand in de machinekamer gewoed. De duizenden passagiers moesten het stellen zonder warm water, airconditioning en telefoon. Ook konden er geen maaltijden worden klaargemaakt. Ik zag een filmpje, waarin het schip door een paar sleepboten de haven van San Diego in werd geholpen. Zo’n groot, log zeekasteel, met al z’n luxe, maar nu hulpeloos en verloren. En dan die kleine bootjes eromheen, uit alle macht duwend en trekkend om het schip veilig aan de kade te krijgen.

Opeens vond ik dat een prachtig beeld van de rol die wij als christenen zouden kunnen vervullen. Onze samenleving heeft veel weg van een stuurloos cruiseschip. Soms lijkt het of het alleen nog maar gaat om welvaart en geluk, hier en nu, zonder verder liggende idealen, zonder een duidelijke koers. Natuurlijk kunnen we ons afkeren van die samenleving, brommend en grommend over de tijdgeest. Maar het kan ook anders. We kunnen ons dienstbaar opstellen en hier en daar een duwtje in de goede richting geven. Gewoon op de werkvloer. Een luisterend oor. En na werktijd nog even een mailtje, een telefoontje, een kaartje: „Ik ben benieuwd hoe het met je gaat.” Of op straat. Waar anderen hun blikjes en sigarettenpakjes neersmijten, kunnen wij ze oprapen. Tijdens feestjes. Wat mooi om thuis, voorafgaand aan een receptie, te bidden om een zinvolle ontmoeting, een gesprek van hart tot hart –zomaar– over de bitterballen heen. Of in het uitgaanscircuit. Christenstudenten in Cambridge besloten ooit om dronken medestudenten thuis te brengen. Zonder verwijt. (…) Ik hoop dat ik een sleepbootje mag zijn, dat een stuurloos schip duwtjes geeft in de goede richting. Op weg naar de veilige Haven.”