Bij een deel van de deelnemers en sprekers blijkt de (plaatselijke) gemeente zeer centraal te staan, niet alleen als uitdrager van het Evangelie in (s)preken en handelen, maar ook als de ‘organisatie’ die geroepen is sociale veranderingen teweeg te brengen. Niet zozeer via de politiek, maar door te dienen in de omgeving en zo mensen mee te nemen in een geestelijk en praktisch veranderingsproces. De kerk als actiepunt van ontwikkeling?

Verder is er een interessante presentatie over theologisch onderwijs onder het motto: ”Zoals de theologische opleiding gaat, zo gaat de kerk”. De spreker roept de opleidingen op in hun onderwijs het voorbeeld te volgen van Jezus in Zijn onderwijs aan de apostelen: veel theorie en praktijk over het gebed, over dienstbaarheid en over omgang met bezit (inclusief geefgedrag). Hoe zit dat met onze theologische opleidingen?

Toch maakt op mij persoonlijk het optreden van twee vrouwelijke ministers van de regering de meeste indruk. Ieder spreekt over het onderwerp van het eigen ministerie, te weten vrouwenzaken en mensenrechten. Niet dat de verhalen veel nieuws vertellen. Voor insiders bekende problemen die vooral vrouwen ondervinden: gebrekkige toegang tot voorzieningen, discriminatie en geweld. Ze bevestigen voor mij het belang van het werk van Prismaleden op dat gebied.

Maar de wijze waarop deze christelijke bewindsvrouwen omgaan met problemen die ze als vrouwelijke minister tegenkomen en wat ze van hun plaatselijke gemeente verwachten, is bijzonder. Ze noemen allerlei herkenbare zaken: de druk om je als vrouw op zo’n post te bewijzen, het winnen van vertrouwen en de druk om verwachtingen niet te beschamen, evenwicht tussen verschillende verantwoordelijkheden enzovoort. Dit alles is moeilijk en zwaar, maar, zo geven ze aan, we kunnen het waarmaken omdat jullie voor ons bidden. We verwachten van de kerk voorbede, steun en besef van de complexiteit van de problemen. Eén minister vertelt dat ze het soms moeilijk vindt als ze op internationale conferenties op vragen over homoseksualiteit soms dingen moest zeggen die internationaal niet populair zijn, maar die ze op basis van de Bijbel meent te moeten zeggen. Ook op dat punt vraagt ze om voorbede.

Na afloop van deze sessie bleef ik met een belangrijke vraag zitten: Welk land is nu zendingsland? Hebben wij niet meer behoefte aan Afrikaanse zendelingen dan zij aan Nederlandse? Of zou het erom gaan dat we als gemeente van Christus wereldwijd in elkaars gaven delen?

In Burkina Faso heeft deze week de Vision Africaconferentie plaats, onder auspiciën van de Association of Evangelicals in Africa. Woord en Daaddirecteur Jan Lock en Henk Jochemsen, directeur van de ontwikkelingsorganisatie Prisma, brengen viermaal verslag uit.