„Het is zo vreemd dat ik niet meer op de pieper hoef te letten. Thuis heb ik nog een scanner voor het marifoonverkeer en die houd ik toch nog steeds in de gaten.” Arie Boon van Vlieland is sinds 1 januari na meer dan dertig jaar dienst bij de KNRM officieel afgezwaaid als reddingsbootschipper. Volgende maand wordt hij 55 en vrijwilligers moeten op die leeftijd terugtreden als schipper.

Vorige week was Boons afscheidsfeest. „Het is mooi dat ik dit werk mocht doen en ik vind het ontzettend jammer dat ik moet stoppen. Jarenlang heb ik dag en nacht paraat gestaan. Ik mocht eventueel nog één jaar door als gewoon bemanningslid, maar heb er bewust voor gekozen dat niet te doen. Ik zou me er dan als oud-schipper mee blijven bemoeien.”

Het reddingswerk zit Boon in het bloed. Zijn vader Cor was beurtschipper en ook jarenlang reddingsbootschipper bij de voorloper van de KNRM. „Als klein jochie mocht ik al eens mee op de boot naar de werf, dat vond ik geweldig. Eerst gingen die boten maar 12 kilometer per uur, nu gaan ze stukken sneller. En dan die technische snufjes die er aan boord bij zijn gekomen. Vroeger moesten ze het met enkel een kompas en een peilstok doen. Dat is nu wel anders. Ik heb zelfs nog tien jaar samen met mijn vader gevaren. Uiteindelijk ben ik hem in 1989 opgevolgd als reserveschipper.”

Het vrijwilligerswerk kon hij al die tijd prima combineren met zijn werk als timmerman voor de gemeente Vlieland. „De meeste oproepen kwamen toch na werktijd. En ik had het geluk dat ik van mijn werkgever tussendoor ook altijd weg mocht als het nodig was.” Maar al te vaak ging de pieper midden in de nacht af. Veel tijd om weg te komen had Boon in dat geval niet nodig. „Dan zette mijn vrouw als het zo uitkwam alvast de garagedeur open en de auto klaar.”

Van de 888 keer die hij in actie kwam maakten vooral de ramp met de Dakota die in 1996 neerstortte bij Texel, en een ongeval bij Den Oever veel indruk. „Een paar jaar geleden zijn daar twee volwassenen en een kind overboord geraakt. Het kind heeft het niet overleefd. Dat blijft je bij. Je probeert mensen veilig binnen te krijgen en als het even kan ook de boot waarop ze zitten. Daar doe je het natuurlijk voor, maar dat lukt niet altijd.”

De Vlielander heeft nooit het gevoel gehad dat hij zelf in gevaar kon komen door het noodweer waarin hij en de bemanning soms moesten uitrukken. „Je moet geen onnodig grote risico’s nemen. Je vaart als vrijwilliger toch naar een plek waar de meeste mensen op dat moment niet voor hun lol heen zouden gaan.”