Accu uit Roermond hobbelt door heel Europa
Centurion Akku in Roermond draait deze dagen topproductie. Heel wat oudere accu’s geven er door het koude winterweer de brui aan, waardoor de bestellingen momenteel binnenstromen.
De accufabrikant heeft niet te klagen over klandizie. „De economie trekt aan, merken wij. Bovendien laten zwakke accu’s het met winterweer massaal afweten, en dan moeten wij kunnen leveren”, stelt Peter Cats.
Voordat een accu de fabriek verlaat, is hij door heel wat handen gegaan. Peter Cats, salesmanager van Centurion in Roermond, wijst op broodjes lood die liggen te wachten. „Daar begint elke accu mee.” Het vuur van de smeltmachine vlamt geregeld hoog op.
„Hier maken we de accuplaten”, legt Cats uit, terwijl hij een soort rasterwerk omhooghoudt. „Daarin persen we loodpasta, die we vervolgens laten drogen. Die is belangrijk voor het afgeven van elektrische energie. Het rooster doet daarin niet mee: dat is er alleen voor de stevigheid en de elektrische geleiding.”
De platen zijn er in een plus- en een minuitvoering, en dat maakt verschil. De pasta van de positieve elektrode is geel gekleurd en de negatieve groen, zo laat de salesmanager zien. „Daarmee kunnen we ze uit elkaar houden.”
In de ruimte waar medewerkers en robots de accu’s opbouwen, moet Cats moeite doen om zich verstaanbaar te maken. De machines draaien er op volle toeren. Een fors bemeten apparaat legt om en om een negatieve op een positieve accuplaat op stapeltjes van tien stuks, de laatste netjes in een gestanste ‘envelop’.
„Dat zakje zorgt ervoor dat de positieve en de negatieve platen elkaar niet raken”, legt Cats uit. Met enige stemverheffing: „Onze accu’s hobbelen mee in vrachtwagens door onder meer Oost-Europa en Rusland, waar de wegen vaak niet best zijn. Als er dan wat loodpasta uit de platen valt, vangt de envelop dat op en voorkomt daardoor kortsluiting.”
Verderop soldeert een robot de stapeltjes platen aan elkaar vast, plus aan plus, min aan min. Een medewerker plaatst vervolgens de stapeltjes in een zwarte kunststof bak die verdeeld is in zes segmenten, die cellen heten. De platen in de zes cellen worden stevig aan elkaar gesoldeerd.
Daarna lijmt een robot alle platen aan elkaar. Voor de stevigheid drukt een medewerker steunen in de lijm. „Daarmee zijn we uniek. Geen enkele andere fabrikant doet dat.”
Centurion houdt van herkenbaarheid. Om dat te illustreren draait Cats een dop los van een gereedstaande accu. „Hieronder zie je een kruis zitten. We kunnen onze accu’s daar altijd aan herkennen, onder welk label onze afnemers ze ook verhandelen.”
Intussen hobbelt de accu verder over de band naar een volgende machine. Het ruikt er naar gesmolten plastic. „Dat klopt”, lacht Cats. „Hier smelten we het deksel en de accubak aan elkaar.”
De ene schuift na de andere accubak uit het apparaat. Daar staat een medewerker gewapend met een soldeerbout klaar voor de finishing touch – het vastlassen van de accupolen.
Een heftruck rijdt af en aan. De accu’s gaan per pallet naar de ruimte waar medewerkers ze vullen met 33 procent zwavelzuur. Vervolgens gaan ze aan de lader, voordat ze opgeslagen worden in het magazijn. De medewerkers lijken weinig hinder te ondervinden van de scherpe lucht. Cats glimlacht: „In die ruimte ben je zo van je verkoudheid af.”
Hij erkent dat lood en verdund zwavelzuur niet bevorderlijk zijn voor de gezondheid van de werknemers. „Het is natuurlijk geen kantooromgeving.” Daarom stelt Centurion Akku aan alle medewerkers beschermingsmiddelen zoals mondkapjes ter beschikking. De Arbodienst controleert de werkkrachten geregeld op lood in hun bloed. „Wanneer dat te hoog is, sturen we ze subiet naar huis.”
Dit is het eerste deel in een tweeluik over Nederlandse accu’s. Volgende week woensdag in Puntkomma deel 2.
Motor start niet meer
Verschillende Nederlanders hebben de ergernis van een zwakke accu afgelopen tijd aan den lijve ondervonden. ’s Morgens in de vrieskou draaien ze de contactsleutel om. Een amechtig gekreun van onder de motorkap is het povere resultaat.
Een autoaccu gaat tussen de drie en de zeven jaar mee. In die tijd laadt en ontlaadt deze geregeld. De accu slijt doordat er tijdens ontlading sulfaatkristallen gevormd worden in het zwavelzuur. Die hechten zich aan de platen. De werkzame oppervlakte ervan neemt af en de accu verliest blijvend capaciteit.
Tijdens de zomer is dit verlies nog niet merkbaar. Bij lage temperaturen daalt de capaciteit van de accu echter aanzienlijk. Daarnaast vraagt de startmotor in de winterkou meer vermogen van de accu om de motor aan de praat te helpen. Een zwak exemplaar kan er dan ineens de brui aan geven.
Door de accu geregeld op te laden, kan de vorming van sulfaat tegengegaan worden. Wanneer de auto vaak lange afstanden aflegt, gaat de accu gewoonlijk langer mee.
