Vijf minuten later. Ik vind het best leuk. Ja, je kunt nu al een zinnetje. En misschien kan ik aan het einde van de dag alles wel spelen. Ja, maar zo veel tijd hebben we niet. Maar morgen mag je weer oefenen.

De volgende dag praten ze over Hanna die geen vader en moeder meer heeft. Ze is er soms nog wel eens verdrietig over, maar dan troosten ze haar. Opeens zegt Luther: ‘Vind jij het hier wel leuk?’ ‘Ja, het is hier heel leuk hoor. Het lijkt net of jullie mijn vader en moeder zijn.’ ‘We zijn heel aardig voor jou, maar ik ben nog niet je vader.’

Zullen we wat gaan wandelen. Met z’n allen. En met de hond. ‘Ja ja ja’ riep iedereen tegelijk. Hanna is stil ze zegt ‘Mag ik Bello vast houden.’ Dat mag wel. Even later lopen ze over de straat. Ze komen nu thuis. Nu gaan ze eten want het is al zes uur. Na het eten gaan ze weer zingen. ‘Maar welk liedje zullen we zingen.’ ‘Dat weet ik niet. Pap eigenlijk kan ik niet want ik moet nog leren voor school.’ ‘Oké dan zingen we maar niet. Dat maakt niet zoveel uit.’ ‘Hanna, wat ga jij straks doen?’ ‘Dat weet ik nog niet’. ‘Misschien weet ik nog wat.’ ‘Wat dan Luther?’ ‘Dat verzin ik nog wel. Morgen gaan we nog iets doen. Maar nu is het tijd om naar bed te gaan.’

Ze slapen al snel. Hans krijgt een droom. Een hele enge. Hij droomt dat hij achter na wordt gezeten. Door een geit. Hij springt over het hek. Hij klimt op het dak. Hij springt er aan de andere kant af. De geit komt hem achter na. Hij klimt ook over het dak. Een gil en hij is wakker. Hij ligt naast zijn bed. Zijn rug doet zeer. Pappa ik heb heel erg gedroomd. Over een geit die mij achter na zat. Dat was zo eng. Ik was bang.