De 1086 meter hoge Tafelberg domineert de skyline van Kaapstad, Zuid-Afrika. Kabelbaancabines brengen toeristen met 65 tegelijk naar boven. Tenminste, als de berg niet in nevelen is gehuld of er teveel wind staat, want dan gaat alles meteen op slot.

Toch hopen de organisatoren van het Congres voor Wereldevangelisatie dat de deelnemers wolken rond de berg zullen zien. „Zoals een reusachtig kleed over de tafel”, zo schrijven ze in het conferentiehandboek. Dan gaan de gedachten uit naar het heilig avondmaal, de tafel des Heeren, of naar de maaltijd van het Lam.

In de grote hal van het Cape Town International Convention Centre staan honderden tafeltjes klaar, bedekt met een rood, groen of blauw kleedje. Daaromheen: zes stoelen. Op de tafels staan bordjes met letters en cijfers. A205 bijvoorbeeld, of B107. Zo weet iedereen waar hij moet zijn.

Er zijn vrouwen uit Botswana, in vrolijke blauwe en gele kleding. Een Amerikaan in het uniform van het Leger des Heils. Iemand uit India, met een langwerpig wit petje op zijn hoofd. Dan volgt de kennismaking. Iedereen krijgt acht tot tien minuten om zijn of haar verhaal te vertellen. Iets over de eigen familie, het land of het werk. Dan bidt men voor elkaar.

Ramez Atallah uit Egypte is positief over de tafelgroepen, die deze week dagelijks onderwerpen met elkaar zullen bespreken. „Je kijkt en luistert niet alleen naar wat je zelf belangrijk vindt, maar je zet je ogen en oren open voor wat anderen te zeggen hebben.”

Ook Matthias Spiess, jongerenwerker in Zwitserland, vindt de persoonlijke contacten waardevol. „Maar”, nuanceert hij, „voor mijn werk onder de jeugd hebben deze tafelgroepen weinig zin. Aan mijn tafel zaten bijvoorbeeld mensen uit India en Bolivia, waar heel andere vragen leven.”

Bij Wout van Laar, namens de Nederlandse Zendingsraad in Kaapstad, zat maar met één persoon aan tafel. Een Italiaan. „We hebben goed met elkaar gesproken. Maar ja, zo met z’n tweeën, dat was natuurlijk niet de bedoeling van deze tafelgesprekken.”