Zaterdag bereikte de reddingsschacht een ruimte meer dan 600 meter onder de grond van waaruit de kompels zullen worden geëvacueerd. Er is een speciale capsule gebouwd waar telkens één mijnwerker in past. De capsule is Feniks genoemd, naar het fabeldier uit de klassieke oudheid dat uit de as herrees.

Voordat Feniks wordt ingezet, wordt de reddingsschacht verstevigd. De bovenste honderd meter van het boorgat lopen door enigszins slappe grond. Daarom worden er stalen buizen ingebracht om het boorgat stabiel en veilig te maken. Daarna wordt Feniks in gereedheid gebracht. Naar verwachting woensdag kan dan worden begonnen met het naar boven halen van de kompels, die sinds begin augustus zonder daglicht moeten leven.

De mijnwerkers worden mentaal en fysiek voorbereid op de unieke reddingsoperatie. De reis naar boven met Feniks gaat naar verwachting twintig tot zestig minuten duren. Voordat een mijn werker Feniks in stapt, moet hij acht uur lang vasten. Dit om te voorkomen dat hij tijdens de reis naar boven moet braken. De kompels moeten in de 56 centimeter smalle capsule een zuurstofmasker op om te kunnen ademen in het boorgat zonder ventilatie. Dat masker zou door braaksel niet meer kunnen werken.

De mijnwerkers worden onder de grond ‘van bovenaf’ begeleid door psychologen en andere hulpverleners. Die hebben hen op het hart gedrukt om niet alleen te vasten voor de redding, maar om ook te trainen zodat zij in een goede conditie zijn voor het hachelijke capsuleavontuur.

Voordat de eerste mijnwerker naar boven wordt gehaald, dalen twee reddingswerkers af naar beneden om de laatste instructies te geven. Als eersten worden kompels gered die geen overgewicht hebben. Ook wordt erop gelet dat in de nauwe capsule eerst mannen stappen die qua persoonlijkheid zo worden ingeschat dat zij niet gauw in paniek raken als er problemen zijn met de reis naar boven.

Tot de tweede groep behoren dikke mijnwerkers en mannen met ziektes als diabetes en ademhalingsmoeilijkheden. Tot de derde groep behoren de sterkste mannen, die hun collega’s eerder zullen hebben bijgestaan.

Na hun redding krijgen de mannen donkere brillen op om hun onwennige ogen te beschermen tegen het daglicht. Zij mogen kort hun naasten zien en worden vervolgens per helikopter naar een ziekenhuis vervoerd voor een grondig medisch onderzoek.

Zaterdag was het al feest toen de boorploeg de ondergrondse ruimte bereikte. In het kamp Esperanza (Hoop) waar de familieleden bivakkeren, werd gejubeld; mensen vielen elkaar huilend in de armen. Er werden ballonnen opgelaten in de kleuren van de Chileense vlag, blauw, wit en rood.

De redding wordt echter geen zuiver Chileense aangelegenheid. President Evo Morales van Bolivia heeft zijn komst aangekondigd, want één van de 33 mijnwerkers is geen Chileen maar een Boliviaanse gastarbeider.