Rouvoet op zijn beurt meende dat GroenLinks in het desbetreffende Kamer­debat juist had ingestemd met de bezuiniging. Van Gent betichtte hem vervolgens van leugens. Wat Rouvoet weer bracht tot een venijnig: „Wie geen argumenten heeft, gaat slaan en schelden.”

Donderdag hebben de twee kemphanen hun twittertwist bij een kop koffie bijgelegd. Waarmee het politieke menings­verschil tussen het linkerdeel van het Kamer en het huidige demissionaire kabinet overigens nog recht overeind staat. Hoe erg zijn de kortingen op de kinderopvang? Daarover zal volgende week bij de financiële beschouwingen nog een stevig robbertje gevochten worden.

Dan zullen GroenLinks, de SP, en wellicht ook de PvdA opnieuw moord en brand schreeuwen. Over die arme moeders die nu hun kinder­opvang niet meer kunnen betalen of die –erger nog– als gevolg van deze maatregel zullen stoppen met betaalde arbeid. Met een vastlopende economie en een stokkende emancipatie als desastreus gevolg.

Maar zo’n vaart loopt het natuurlijk niet. Eén blik op de cijfers is genoeg om de ‘dramatiek’ van de kortingen op de kinderopvang tot normale proporties terug te brengen. Zeker, het is vervelend voor mensen met een minimuminkomen die twee kinderen twee dagen per week bij de kinderopvang brengen, dat zij daarvoor nu per maand niet meer 70 maar 107 euro gaan betalen.

Maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat nog altijd het leeuwendeel van de kosten van kinderopvang betaald wordt door de overheid, lees: alle belastingbetalers. Gemiddeld gezien betaalt een gezin slechts 21 procent van de kosten uit eigen zak. In 2011 stijgt dat tot gemiddeld 26 procent.

Dat de overheid in haar zoektocht naar bezuinigingen al snel terechtkomt bij de kinder­opvang, is alleszins begrijpelijk. Uitgaven die een kabinet het eerst moet schrappen, zijn die kosten die de samenleving ten diepste ook wel zelf op kan brengen. Dat nu lijkt het geval bij de kinderopvangsubsidies.

De analyse is immers betrekkelijk eenvoudig. De in 2005 van kracht geworden Wet kinder­opvang, die het voor moeders financieel aantrekkelijker moest maken betaalde arbeid te gaan verrichten, was een groter ‘succes’ dan politici ooit hadden voorzien. Dat wil zeggen: burgers deden er een veel groter beroep op dan verwacht. De uitgaven van de overheid stegen van 600 miljoen euro in 2005 naar 3 miljard nu.

Toch hadden die veel hogere uitgaven slechts een klein effect op de werkgelegenheid, concludeerde het CPB begin dit jaar. De groei van de arbeidsparticipatie van jonge moeders was „niet opmerkelijk hoog.”

En dat kan maar één verklaring hebben: veel informele opvang is de achterliggende jaren formele opvang geworden. Wat opa’s en oma’s of buren vroeger –al dan niet betaald– zónder subsidie deden, wordt nu betaald uit de overheidspot.

Hiermee stuiten we op een probleem dat we vaker zien optreden in onze moderne verzorgingsstaat. De overheid verzint een ondersteunende maatregel. Prompt speelt de maatschappij daarop in door taken die vroeger vanzelf gingen en niets kostten, nu na te laten of alleen nog te verrichten na het ontvangen van subsidies. Eenzelfde ontwikkeling zagen we een aantal jaren geleden bij de introductie van het zogeheten persoonsgebonden budget.

Dat het huidige kabinet nu –weliswaar gedwongen door bezuinigingstaakstellingen– op de rem gaat staan, valt alleen maar te prijzen, al zal het vast niet meer lukken de geest geheel terug in de fles te krijgen.

Hoe dat ook zij, als VVD en PVV zich bij de verstandige keuze van CDA en CU aansluiten, wordt in elk geval voorkomen dat links de bezuinigingen terugdraait en het van kwaad tot erger gaat.

Het nieuwe kabinet zou eigenlijk nóg een stap moeten zetten. Een rechtse coalitie die de eigen verantwoordelijkheid van burgers wil stimuleren, geeft alleen dan geld uit aan kinderopvang als zij dat geld eerlijk kan verdelen over vrouwen die van die opvang gebruikmaken en vrouwen die ervoor kiezen zelf fulltime voor hun kinderen te zorgen.