De toon is gezet en daarmee is de doodlopende weg een feit. Het enfant terrible van de Nederlandse politiek, Wilders, heeft opnieuw duidelijk gemaakt niets op te hebben met oproepen van anderen om samenbindend op te treden in dit land. Het voorschot dat Wilders dan ook neemt op zijn Nederland is dat van verder uitdijende polarisatie tussen bevolkingsgroepen, egoïsme en hedonisme.

Hoe anders is de normale oproep van CDA-partijvoorzitter Bleker om te komen tot een kabinet dat „samenbindend optreedt” en „niet de samenleving uiteenspeelt.” Maar juist op deze oproep reageerde Wilders als door een wesp gestoken door zichzelf af te vragen wanneer de CDA-partijvoorzitter op vakantie zou gaan.

Dit gedrag van Wilders is kenmerkend voor zijn ondemocratische houding en er gaat ook een zekere wereldvreemdheid vanuit. Wilders heeft zijn bestaansrecht eenvoudigweg te danken aan bange ontevredenen. Op uitgekiende wijze bespeelt hij de onderbuikgevoelens van diegenen die onzeker zijn over hun eigen toekomst en in alle prikkels van buitenaf –de wereldwijde economische malaise, immigratie en integratie van nieuwkomers– een bedreiging voor hun eigen hachje zien. Een reikwijdte die niet verder gaat dan het Drielandenpunt of de voortuin van de buurman.

Schrijnend is het blijvende beroep dat Wilders doet op de joods-christelijke traditie van Nederland. De geloofspapieren van zijn ondemocratische beweging staan er haaks op. Eigen volk eerst, nationale belangen eerst en het individuele belang eerst, dergelijke notities hebben geen zier te maken met de wereldwijde problemen in ecologisch en economisch opzicht. Denk aan het slinken van de natuurlijke hulpbronnen van deze aarde en de enorme ecologische uitdagingen waarvoor we als mensheid staan. Een goed rentmeester bekommert zich om meer dan alleen zijn eigen moestuin. Wilders heeft daar echter geen boodschap zijn, hij voedt zijn achterban met hapklare brokken ingegeven door de waan van de dag. Visieloos.

De christelijke politiek kan dit niet over haar kant laten gaan. ChristenUnie, het CDA en de SGP doen er goed aan te komen tot een periodiek overleg om de lijnen voor de toekomst uit te stippelen. Een soort christelijk Des Indesberaad is dringend geboden. Of het CDA nu wel of niet met de PVV in zee gaat, christenen in de politiek hebben elkaar nodig. CDA, CU en de SGP staan in dezelfde traditie. Laten ze gezamenlijk de geestelijke bijl leggen aan de wortel van de PVV om te komen tot een hernieuwd beschavings­offensief.

De auteur is lid van de ChristenUnie.