Dat zei ds. C. W. Rentier, predikant-directeur van de stichting Evangelie & Moslims, dinsdag in Doorn tijdens de studieweek voor theologiestudenten uit de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland. Thema van de studieweek is ”Op de Areopagus: het Evangelie in context en cultuur”.

In zijn lezing over het gesprek met moslims benadrukte ds. Rentier dat de islam geen voorbijgaand verschijnsel is. De godsdienst bestaat al eeuwen en vormt een blijvende uitdaging voor de christelijke theologie. Christenen worden door de omstandigheden gedwongen meer dan ooit te worstelen met het raadsel van de islam, aldus de predikant.

Ds. Rentier schetste de verschillende houdingen in de christelijke traditie tegenover de islam. Veel theologen zoeken een aanknopingspunt in de gezamenlijke abrahamitische traditie, maar ds. Rentier betwijfelt daarvan het nut. De vraag over de ware erfgenamen van Abraham speelde voor Mohammed niet of nauwelijks.

Opvallend is dat tegenwoordig vooral jongere moslims geïnteresseerd zijn in de bronnen van hun eigen religie. De inleider noemde als voorbeeld dat jonge, zelfbewuste moslims steeds vaker het initiatief nemen christenen uit te dagen tot discussie over het geloof. In sommige steden gebeurde het dat jonge moslims na afloop van een kerkdienst het woord vroegen en kerkgangers probeerden te overtuigen en in te winnen voor de islam.

Ds. Rentier waardeert het dat moslims het contact en de confrontatie met christenen zoeken. „In dergelijke situaties kunnen christenen het beste eenvoudig hun geloof belijden met de nadruk op essentiële zaken als de erkenning van Jezus als Gods Zoon en de Bijbelse grond van de leer van de Drie-eenheid.”

Vooral het getuigenis van een persoonlijke relatie met God maakt vaak indruk bij moslims, aldus de predikant-directeur. „In de islam wordt God zo verheven voorgesteld dat moslims in hun eigen gecompliceerde redeneringen vast komen te zitten.”

Hij benadrukte dat het niet de taak is van een kerkelijk comité maar van individuele christenen en de lokale gemeente om moslims met het Evangelie in aanraking te brengen. „Dat mag niet gebeuren vanuit de hoogmoedige houding waarmee moslims vaak worden benaderd.”

Ds. Rentier bekende dat ook hij aanvankelijk zijn argumentatie ontleende aan Johannes 4, waarbij hij zich dan identificeerde met Jezus, Die de Samaritanen niet discrimineerde maar juist opzocht. Wie Johannes 4 toch wil gebruiken, zou zich, volgens ds. Rentier, in de Samaritaanse vrouw kunnen verplaatsen. Zij voelde zich miskend, was in mensen teleurgesteld en werd door de samenleving afgewezen.

Volgens ds. Rentier snakken veel moslims naar erkenning en een volwaardige plaats in de samenleving. Juist de christelijke gemeente zou zich positief moeten onderscheiden door moslims serieus te nemen. Alleen een open en verwelkomende gemeente is in staat iedereen, ongeacht huidskleur of etnische achtergrond, het gevoel te geven dat er een plaats is in Gods huisgezin. In dit verband zei ds. Rentier dat christenen zich niet moeten laten inpakken door het uitdagende gedrag van Marokkaanse jongeren, omdat daarachter vaak de behoefte aan erkenning schuilgaat.

„Predikanten”, zo adviseerde ds. Rentier, „moeten het gesprek met de moslimgemeenschap niet uit de weg gaan. Moslims denken veelal hiërarchisch en voelen zich vereerd als een voorganger zich verwaardigt met hen te discussiëren.”

Dr. E. P. Meijering, gasthoogleraar patristiek aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, hield dinsdagmorgen een lezing over ”De formulering van het trinitarisch dogma”. Daarbij ging hij vooral in op Athanasius’ verdediging van de leer der Drie-eenheid tegenover de arianen. Volgens dr. Meijering blijft de belijdenis van Jezus’ Godheid een geloofsuitspraak, zij het een legitieme geloofsuitspraak.

Dogmaticus dr. B. Wentsel hield dinsdagavond een lezing over ”De belijdenis van de uniciteit van Christus, in het gesprek met andere religies”.