Voor de duidelijkheid zat het mosgroene uniform als gegoten. Zelfs tussen het groeiende aantal particuliere beveiligingsmensen viel de politie altijd direct op. Daarvoer hoefde het pak niet te worden uitgetrokken.

Maar zelf waren de agenten nooit goed te spreken over hun uniform. „Leverworst met mosterd”, noemde men vaak spottend hun groene jas en beige broek en overhemd.

De Duitse uniformen uit de jaren zeventig waren sowieso aan vervanging toe. Er waren veel klachten over de praktische kanten. „Alleen al mijn oude leren jack weegt 2 tot 3 kilo”, verzuchtte een agent eens in een krant. „En probeer maar eens bij regen je pistool te trekken van onder een lange parka.”

De eisen vandaag zijn ook veel hoger dan dertig jaar geleden. Een agent gaat tegenwoordig met veel meer spullen en apparaten de straat op en die moeten allemaal voor het grijpen zijn. Bovendien zijn er meer mogelijkheden, bijvoorbeeld op het gebied van kogelvrije materialen.

Het oorspronkelijke besluit van de centrale Duitse regering om op blauw over te stappen, werd al in 2002 genomen. Toenmalig minister Schily van Binnenlandse Zaken stelde toen dat blauw in Europa de „standaardkleur” voor de politie was geworden. „Door de invoering van het blauwe uniform brengt de Bundespolizei (zeg maar rijkspolitie, EvV) de steeds nauwer wordende band tussen Europese politiekorposen ook optisch tot uitdrukking.”

De Bundespolizei zit inmiddels in de vernieuwingsfase. „Er is besloten dat we pas nieuwe uniformen krijgen zodra de oude zijn versleten”, vertelt een woordvoerder. „Dan blijven de kosten beperkt. Wel stappen teams zo veel mogelijk gezamenlijk over, anders krijg je dat twee collega’s in verschillende uniformen de straat op gaan. Maar als meerdere teams met elkaar samenwerken, kan het gebeuren dat je twee verschillende agenten voor je krijgt.”

De beslissing van minister Schily betrof echter alleen de Bundespolizei. Dit was ook het enige politiekorps dat onder zijn federale bestuur viel. De vraag of ook de Landespolizei op blauw zou moeten overgaan, hing af van de bereidwilligheid van zestien afzonderlijke deelstaten.

Volgens de Duitse grondwet is de sterke arm immers allereerst een zaak van de zestien Länder. Na de dictatuur in de Tweede Wereldoorlog wilde men voorkomen dat de politie onder één centraal gezag zou vallen. In de kwestie rond de uniformkleur zie je dus dat alle deelstaten verschillend opereren.

Hamburg, Hessen en Nedersaksen zijn er al uit en hebben hun agenten en voertuigen in de nieuwe snit. In Noord-Rijnland-Westfalen en Baden-Württemberg is men nog maar net begonnen. Terwijl de zuidelijke deelstaat Beieren „vooralsnog” niet voornemens is om om te turnen. „Wij steken ons geld voorlopig liever in de veiligheid van de bevolking”, stelt woordvoerder Holger Plank. „Ooit zal ook Beieren het blauwe uniform aantrekken, alleen voorlopig niet.”

Zocht de regering in 2002 naar „optische” eenheid in heel Europa, het resultaat is dus dat er zelfs binnen Duitsland verschillende kleuren uniformen gedragen worden. Overigens heeft Duitsland na de Tweede Wereldoorlog nooit exact gelijke uniformen gekend.

Opvallend is dat ook in deze tijd alle deelstaten hun eigen ontwerp van het blauwe uniform laten maken. In een speciale aflevering van het bedrijfsblad voor de politie in Noord-Rijnland-Westfalen, ”Streife”, wordt uitvoerig beschreven hoe de ontwerper tot zijn keuzen –voor alle 24 onderdelen van het complete uniform– is gekomen. Het uitgangspunt was dat het nieuwe uniform „gemakkelijker” moest zijn dan het oude. Bovendien mocht het niet duurder zijn. Interessant is dat in dit blad niet één keer over de Europese achtergrond van het nieuwe uniform wordt gerept.

Volgens woordvoerder Simone Ramakers had de politie in Noord-Rijnland-Westfalen er 
ook voor kunnen kiezen het nieuwe ontwerp van een andere deelstaat kunnen overnemen. „Maar dat is niet gedaan. Dit besluit onderstreept de zelfstandigheid van de deelstaten op politiegebied.”