„Heb je dan geen vrees voor stormen en dergelijke op zee?”, wordt haar gevraagd. „Nee hoor, waarom? Natuurlijk kan er altijd wat gebeuren, maar dat kan ook wanneer je in een stad rondloopt. Het is maar net hoe je er tegenaan kijkt en hoe je zo’n situatie dan beoordeelt. Ik laat me absoluut niet leiden door angst”, redeneert Laura.

Ze was acht jaar toen ze voor het eerst het idee kreeg om alleen in een zeilboot de wereld over te gaan. Maar dat idee werd toen nog niet echt omarmd door haar ouders. Ook niet toen ze tien jaar oud was en ze het weer voorstelde. Pas toen ze dertien jaar was en het nog een keer bij haar vader en moeder probeerde, zeiden ze ok. „Maar dan moest ik het wel zelf regelen. Ze zagen dat ik het wel zou kunnen.”

Uiteindelijk moest ze veertien jaar worden om daadwerkelijk uit te kunnen varen voor een solotocht als jongste zeilster ooit. „Ik voel me geweldig”, verklaart ze enkele minuten voor haar vertrek. „De boot voelt als mijn eigen huis.” De cadeaus die ze dinsdagavond kreeg tijdens een afscheidsfeestje in de haven, neemt ze mee. Het zijn vooral boeken.

Een van de grootste uitdagingen is volgens haar het laveren in de verschillende havens die ze aandoet. „Op zee gaat het allemaal wel, maar voor de havens heb je veel kliffen. Daar moet ik voor uitkijken.” De kans op piraterij maakt haar ook niet bang. „Op die plekken zeilen zo veel andere schepen dat je altijd wel mensen in de buurt hebt.”

Ze gaat de wereldreis vooral maken om de wereld te leren kennen, zegt ze. Frans-Polynesië en de Galapagos Eilanden zijn de gebieden waar ze erg naar uitkijkt, maar vooral Frans-Polynesië, „omdat mijn ouders er ook zijn geweest.” Waar Laura als zestienjarige straks weer voet op Nederlandse bodem hoopt te zetten, is nog niet bekend.