Laten we eerlijk zijn, het bevalt ons als christenen nog prima in ons uiterst seculiere land. We tuffen nog net zo vrolijk op vakantie als eerder en we eten er geen boterham minder om.

Onlangs mocht ik nog een congres bijwonen waar alle bedreigingen voor christelijk Nederland de revue passeerden: paars plus, gelijkheidsdwang, ontkerkelijking, afhakende jongeren, groeiende islam et cetera. Aan het eind van de middag een geslaagd buffet, declaratie van de reiskosten en vervolgens rijd je hoogst tevreden naar huis. Het was een boeiende bijeenkomst, veel bekenden en ook nog een paar keer de handen op elkaar voor de geleverde bijdrage.

Rara, wat klopt hier niet? Is dit werkelijk wat de Bijbel bedoelt als het gaat om lijden aan de tijd en verdriet over de zonden van de samenleving? Eigenlijk zouden we al onze reformatorische organisaties en platforms op straat(evangelisatie) moeten zetten.

Al het gepraat over donkere wolken die zich samenpakken boven onze samenleving is flauwekul als wij er zelf niet door worden geraakt. Dan is er slechts sprake van krokodillentranen. We hebben nog zo veel uiterlijke zekerheden en vastheden waarmee we ons op de been houden.

Ik weet wel dat wij onszelf niet kunnen opwerken tot diep verdriet of hete tranen. Evenmin kunnen we een vereniging oprichten tot zoutend zout. Maar het minste is toch wel dat wij als gezindte erkennen dat wij degenen zijn die allereerst bekering nodig hebben.

Nu kan dit zomaar een goedkope dooddoener zijn. Die oproep tot bekering heeft ons al zo vaak bereikt. Ons hart wordt daardoor niet beroerd.

Daarom wil ik wijzen op wat veertig jaar geleden dr. W. Aalders opmerkte over de bekering. In Johannes 3 wordt indringend gesproken over bekering. De Heere Jezus zegt daar tegen Nicodemus: „Zo iemand niet geboren wordt uit water en Geest.”

Nu wordt er vaak gepreekt over het werk van de Geest. Veel minder accent valt er 
op dat andere woordje, het woord water. Juist dit woord kan de betekenis van de bekering echter dichterbij brengen. Water hangt immers samen met tranen. Water hangt samen met die diepe kolken en waterbeken waarover Psalm 42 spreekt: „Al Uw baren en Uw golven zijn over mij heengegaan.”

Water, dat duidt op onvastheid, ongrijpbaarheid en vloeibaarheid. Het betekent dat wij het niet meer weten, niets meer hebben en het niet meer kunnen redden. Onze ziel verliest alle vastheid en stevigheid. Dat is bekering, als wij hierin gebracht worden.

Waarin we ook van ons geloof en van de belofte helemaal niets meer merken, omdat we dat allemaal kwijt zijn. Dolende ridders zijn we dan; levend tussen het hier en nu en de andere wereld.

Water, vloeibaarheid betekent dat we niets anders meer kunnen doen dan roepen om Gods ontferming en genade. Als we de Klaagliederen van Jeremia verstaan, beseffen we wat het is om wedergeboren te zijn uit water en Geest. Denk aan Jeremia’s woorden over de dochters van Jeruzalem, die geen brood en wijn meer voor hun ziel hebben.

Wij kunnen ons dagenlang bezinnen op de nood der tijden en op strategieën om dit te keren. Maar zolang we deze geestelijke notie niet peilen, kan de Heere God niets met ons aan. Dan zijn we rijk in onszelf.

God heeft leegten nodig om te kunnen scheppen. Alleen als het Woord, dat gestorven is in vele mensenwoorden, levend voor ons wordt, kan God weer een werkelijkheid worden voor de ziel. En alleen zo kunnen wij vruchtbaar en radicaal anders in deze wereld staan.

Hoeveel van deze verontrusten, van deze bidders moeten er zijn om God te verbidden? Hoeveel verontruste gelovigen moeten er zijn om het oordeel en de verharding af te wenden?

Hoeveel zouden het er moeten zijn, eer het in Nederland, in de Protestantse Kerk in Nederland, in de Hersteld Hervormde Kerk, in de Rooms-Katholieke Kerk of in de Gereformeerde Gemeenten tot een wending komt? Om hoeveel rechtvaardigen zouden Sodom en Gomorra gespaard zijn? Om 10.000? Of om 1000? Of om 100? We kennen de geschiedenis: om 10!

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer.
Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl